The Small Faces is een iconische Britse rockband. Halverwege de jaren zestig kwamen de muzikanten op de lijst van leiders van de modebeweging. Het pad van The Small Faces was kort, maar ongelooflijk memorabel voor fans van zware muziek.
De geschiedenis van de oprichting en samenstelling van de groep The Small Faces
Aan de oorsprong van de groep ligt Ronnie Lane. Aanvankelijk richtte de Londense muzikant de band Pioneers op. De muzikanten traden op in lokale clubs en bars en waren begin jaren zestig lokale beroemdheden.
Samen met Ronnie speelde Kenny Jones in het nieuwe team. Al snel voegde een ander lid, Steve Marriott, zich bij het duo.
Steve had al enige ervaring in de muziekindustrie. Feit is dat de muzikant in 1963 de single Give Her My Regards presenteerde. Het was Marriott die suggereerde dat de muzikanten zich zouden concentreren op ritme en blues.
De samenstelling van het team werd onderbezet door toetsenist Jimmy Winston. Alle muzikanten waren vertegenwoordigers van de zeer populaire beweging in Engeland "mods". Dit kwam grotendeels tot uiting in het podiumbeeld van de jongens. Ze waren helder en brutaal. Hun capriolen op het podium waren soms schokkend.
De muzikanten besloten hun creatieve pseudoniem te veranderen. Vanaf nu traden ze op als Small Faces. Trouwens, de jongens hebben de naam geleend van mod-jargon.
Het creatieve pad van de Small Faces-groep
Onder leiding van manager Don Arden begonnen de muzikanten te creëren. Hij hielp het team om een lucratief contract af te sluiten met Decca. Halverwege de jaren zestig brachten de bandleden hun debuutsingle What'cha Gonna Do About It uit. In de Britse hitlijsten behaalde het nummer een eervolle 1960e positie.
Al snel werd het repertoire van de groep aangevuld met de tweede single I've Got Mine. De nieuwe compositie herhaalde niet het succes van het debuut. In dit stadium verliet het team Winston. De plaats van de muzikant werd ingenomen door een nieuw lid in de persoon van Ian McLagen.
De bandleden en de producer waren een beetje overstuur na de mislukking. Het team heeft er alles aan gedaan om ervoor te zorgen dat het volgende nummer commerciëler was.
Al snel presenteerden de muzikanten de single Sha-La-La-La-Lee. Het nummer piekte op nummer 3 op de UK Singles Chart. Ook het volgende nummer Hey Girl stond bovenaan.
Presentatie van het debuutalbum van de groep Small Faces
Gedurende deze periode werd de discografie van de band aangevuld met een debuutschijf. Het album bevatte niet alleen "pop" -nummers, maar ook bluesrocknummers. Ruim twee maanden stond de collectie op de 3e plaats. Het was een succes.
De auteurs van de nieuwe track All or Nothing waren Lane en Marriott. Voor het eerst in de geschiedenis stonden de Small Faces bovenaan de Engelse hitlijsten. Het volgende nummer, My Mind's Eye, werd ook hartelijk ontvangen door fans en muziekcritici.
Small Faces-samenwerking met producer Andrew Oldham
De muzikanten deden het goed. Maar de stemming binnen de groep is merkbaar verslechterd. De muzikanten waren niet tevreden over het werk van hun manager. Ze namen al snel afscheid van Arden en gingen over naar Andrew Oldham, die het bevel voerde over de Rollings.
De muzikanten zegden niet alleen het contract op met de producer, maar ook met het Decca-label. De nieuwe producer tekende de band bij zijn label Immediate Records. Het album, dat op een nieuw label verscheen, viel zonder uitzondering in de smaak bij alle muzikanten. Er waren immers voor het eerst muzikanten bezig met het produceren van de collectie.
In 1967 werd het meest herkenbare nummer van de band, Itchycoo Park, uitgebracht. De release van het nieuwe nummer ging gepaard met een langdurige tour. Toen de muzikanten in de opnamestudio belandden, namen ze nog een absolute hit op - de track Tin Soldier.
In 1968 werd de discografie van de groep uitgebreid met het conceptalbum Ogden's Nut Gone Flake. De track Lazy Sunday, die Marriott als grap schreef, werd als single uitgebracht en belandde op nummer 2 in de Britse hitlijsten.
Ontbinding van de kleine gezichten
Ondanks het feit dat de muzikanten "heerlijke" liedjes uitbrachten, werd hun werk minder populair. Steve betrapte zichzelf erop dat hij dacht dat hij zijn eigen project wilde starten. Begin 1969 organiseerde Steve een nieuw project met Peter Frampton. We hebben het over de groep Humblepie.
Het trio nodigde nieuwe muzikanten uit - Rod Stewart en Ron Wood. Nu traden de jongens op onder het creatieve pseudoniem The Faces. Halverwege de jaren zeventig vond een tijdelijke "reanimatie" van de Small Faces plaats. En in plaats van Lane speelde Rick Wills bas.
In deze compositie toerden de muzikanten, namen zelfs verschillende albums op. De collecties bleken een echte "mislukking" te zijn. De groep hield al snel op te bestaan.
Het lot van de muzikanten verdient speciale aandacht. Begin jaren negentig kwam Steve Marriott op tragische wijze om het leven bij een brand. Op 1990 juni 4 stierf Ronnie Lane na een lang ziekbed.
