Na hun reis te zijn begonnen als een hard muzikaal decor om te kauwen en te ontspannen na een dag hard werken met Britse arbeiders, slaagde de Tygers of Pan Tang-groep erin om zichzelf te verheffen tot de top van de musical Olympus als de beste heavy metal band van het mistige Albion. En zelfs de val was niet minder verpletterend. De geschiedenis van de groep is echter nog niet compleet.
Liefde voor sciencefiction en de voordelen van het lezen van kranten
Het kleine industriestadje Whitley Bay in het noordoosten van Engeland verschilde niet veel van andere dergelijke steden. Het belangrijkste amusement van buurtbewoners waren bijeenkomsten in lokale pubs en eetgelegenheden. Maar het was hier dat de Tygers of Pan Tang-groep eind jaren 70 van de vorige eeuw verscheen. Ze was een pionier in de opkomende nieuwe golf van Britse heavy metal-bewegingen.
De band is opgericht door Rob Weir. Hij is het enige lid van de originele line-up dat tot op de dag van vandaag in de groep blijft spelen. Een getalenteerde gitarist, die besloot gelijkgestemde mensen te zoeken waarmee hij wat geld kon verdienen door zijn favoriete muziek te spelen, ging de eenvoudigste weg. Hij plaatste een advertentie in de plaatselijke krant. Twee reageerden erop - Brian Dick, die achter de drums ging zitten en Rocky, die meesterlijk een basgitaar bezit.
Het was in deze samenstelling dat de eerste uitvoeringen van de groep in 1978 plaatsvonden. Ze traden op in verschillende pubs en clubs in een van de buitenwijken van Newcastle. De naam "Tygers of Pan Tang" komt van bassist Rocky. Hij was een grote fan van schrijver Michael Moorcock.
In een van de sciencefictionromans verschijnt de koninklijke rots van Pan Tang. Deze berg werd bewoond door elitestrijders die chaos aanbaden en tijgers als huisdier hielden. Het was voor het publiek echter niet zo belangrijk hoe de namen van "deze jongens" die op het pubpodium speelden werden genoemd. Veel meer aangetrokken tot de zware muziek die hun instrumenten voortbrengen.
Aanvankelijk concentreerde het werk van "Tygers of Pan Tang" zich op het toen al populaire "Black Sabbath", "Deep Purple", en slechts een paar jaar later bereikte de groep zijn oorspronkelijke geluid en stijl.
Een lied zonder woorden brengt geen glorie
Aangezien geen van de groepsleden kon zingen en geen gedenkwaardige vocale vaardigheden had, waren de eerste optredens van de groep uitsluitend instrumentaal. Het waren complete muziekstukken. Ze trokken de aandacht en maakten de luisteraars bang met hun somberheid en zwaarte. Maar de groep kwam in een stroomversnelling en werd populair in de geboorteplaats.
Op een gegeven moment besloten de muzikanten zichzelf een stem te geven, dus verscheen de eerste zanger Mark Butcher in de groep, teruggevonden via advertenties in de krant. De samenwerking met hem was van korte duur, na slechts 20 gezamenlijke concerten verliet Butcher de groep en zei dat de groep in zo'n tempo nooit beroemd zou worden.
Gelukkig bleek zijn voorspelling niet te kloppen. Al snel werd Jess Cox de solist en de oprichter van de platenmaatschappij Neat Records, die in 1979 de eerste officiële single "Tygers of Pan Tang" - "Don't touch me there" uitbracht, merkte de nieuwe heavy metal bands op.
En zo begon de rondleiding. De groep reisde actief door heel Engeland en trad op als openingsact voor populaire rockers, waaronder Scorpions, Budgie en Iron Maiden. De interesse in de groep is aanzienlijk gegroeid en ze zijn al geïnteresseerd in een professioneel niveau.
Al in 1980 verloren de muzikanten hun onafhankelijkheid en werden praktisch eigendom van het bedrijf MCA. In juli van hetzelfde jaar werd het eerste album "Wild Cat" uitgebracht. De plaat wist meteen de 18e plaats in de Britse hitparade te bemachtigen, aangezien de groep nog niet echt bekend was.
De eerste ups en downs van Tygers of Pan Tang
Nadat hij het professionele niveau had bereikt en de goedkeuring van het publiek had gekregen, stopte "Tygers of Pan Tang" daar niet. De muzikanten vonden hun eigen geluid zacht en niet zo krachtig als we zouden willen. De situatie werd gered door gitarist John Sykes, die het spel van heavy metallers meer "vlees" en thrash gaf.
En het succesvolle optreden op het Reading Festival bevestigde de goede richting van de ontwikkeling van de band. Maar het grandioze succes werd de reden om de relatie op een rijtje te zetten en de deken over elk van de teamleden te trekken. Als gevolg hiervan ging Jess Cox vrijzwemmen. En de nieuwe solist van de groep was John Deverill. Het belangrijkste album in de discografie van de band, "Spellbound", werd met hem opgenomen.
Alles ging goed, maar het management van het bedrijf "MCA" vereiste actiever werk. Muzikale bazen wilden tijd hebben om zoveel mogelijk geld te verdienen aan de nieuwkomers die opstegen in de rocksfeer van Groot-Brittannië. Daarom eisten ze dat de band snel het derde album zou opnemen. Dus de wereld zag "Crazy Nights", wat een nogal zwak album bleek te zijn voor de heavy metal van die jaren.
Bovendien voelden de muzikanten zich al stabieler onder hun voeten en begonnen ze er steviger uit te zien en te klinken. Ze rekenden af met de onvoorspelbaarheid en spontaniteit die kijkers en luisteraars naar hun eerste optredens trokken.
Onverwachte veranderingen in Tygers of Pan Tang
De eerste klap voor "Tygers of Pan Tang" was de gedwongen vervanging van de solist. Het conflict met Jess toonde aan dat muzikanten het niet altijd eens kunnen zijn, niet alleen met het bedrijf dat ze uitbrengt, maar ook met elkaar. En dan, zich realiserend dat de groep geen management heeft, verlaat John Sykes onverwachts het team. En hij doet het op een heel ongelukkig moment - aan de vooravond van een rondreis door Frankrijk.
Om de tour door te laten gaan, moest de groep dringend op zoek naar een vervanger. De nieuwe gitarist was Fred Purser, die al het materiaal van de band in minder dan een week moest leren. De band bleef shows spelen en nam zelfs hun vierde album op, The Cage. Maar dankzij de gitaarpartijen van Purser, die eerlijk gezegd dol is op de mainstream, bleek de plaat totaal niet in de geest van "Tygers of Pan Tang" te zijn. Het leek maar in de verte op de stijl van heavy metal.
Tandeloze tijgers gaan ondergronds
Waarschijnlijk was het het vertrek van Sykes en de keuze voor Purser de fatale fout waarmee de zwarte streep van de groep begon. Het vierde album "Tygers of Pan Tang" werd extreem negatief ontvangen door fans. Managers weigerden het simpelweg te verkopen en de verdere samenwerking met MCA stond op instorten. Het labelmanagement eiste dat de muzikanten een nieuwe manager zochten. Maar wie werkt er met een groep die eerlijk gezegd begint af te glijden van de musical Olympus?
Onafhankelijke pogingen om de opnamestudio te veranderen liepen op een mislukking uit. In "MCA", verwijzend naar de voorwaarden van het contract, vroegen ze om een ongelooflijk bedrag om te stoppen met samenwerken, geen enkel ander bedrijf voor "Tygers of Pan Tang" was op dat moment bereid om dergelijk geld te geven. Als gevolg hiervan nam de groep op dat moment de enige juiste beslissing: ophouden te bestaan.
Na een time-out van een paar jaar probeerden leadzanger John Deverill en drummer Brian Dick opnieuw te beginnen. Ze haalden gitaristen Steve Lam, Neil Sheppard en bassist Clint Irwin binnen. Maar zelfs de opname van twee volwaardige albums redde hen niet van harde kritiek van muziekexperts en negatieve recensies van rockfans over deze ronduit zwakke en slechte platen.
Rob Ware en Jess Cox slaagden er echter ook niet in om iets nieuws en goed klinkend te creëren in het kader van het alternatieve project "Tyger-Tyger". Beide opties voor het hervormen van de Tygers of Pan Tang-groep bleken totaal anders te zijn dan waarvoor het in 1978 was opgericht. Ze hadden niet die intensiteit, kracht en oprechte gedrevenheid die goede heavy metal van slechte onderscheiden.
Nog niet alles is verloren
Pas in 1998 hoorde de wereld weer het vertrouwde "weggespoeld". Het Wacken Open Air-festival werd een platform voor de wederopstanding van de band. Rob Ware, Jess Cox en een selectie nieuwe muzikanten werkten samen om enkele hits van de band te spelen, ter gelegenheid van het 20-jarig jubileum van de band. Aangezien het festival zelf een decennium vierde, werd zo'n geschenk met een knal ontvangen door het publiek. Het optreden van de groep werd zelfs uitgebracht als een apart live-album.
Het was deze gebeurtenis die het startpunt werd in een poging hun status als de beste Britse heavy metalband te herstellen. Ja, ze hadden een nieuwe line-up, een vernieuwd geluid, en alleen het vaste lid en maker, Rob Ware, hield contact met de geschiedenis van de groep. Na 2000 begon Tygers of Pan Tang op verschillende festivals op te treden. De groep begon albums op te nemen.
Het kan niet worden gezegd dat ze dezelfde ongelooflijke populariteit hadden als in de vroege jaren 80. Maar fans en muziekcritici reageerden positief op nieuwe platen en merkten het hoogwaardige geluid en de teruggekeerde energie van het team op.
Misschien werd de heropleving van "Tygers of Pan Tang" mogelijk gemaakt door Rob Ware's verlangen om zijn favoriete muziek te spelen, wat er ook gebeurt. Records opgenomen in het nieuwe millennium hadden niet zo'n geweldige verkoop. Maar de groep slaagde erin de liefde van fans te herwinnen en nieuwe luisteraars naar hun gelederen te trekken.
Tygers van Pan Tang vandaag
huidige zanger van de groep is Jacopo Meille. Rob Ware speelt gitaar met Gavin Gray op bas. Craig Ellis zit op drums. Britse heavy metallers die eind jaren 70 van de vorige eeuw doorbraken, blijven hun fans plezieren met zeer goede albums, die ze om de drie of vier jaar uitbrengen.
De laatste schijf was "Ritual". Heb het in 2019 uitgebracht. De band bereidt zich momenteel voor om hun album Ambush uit 2012 opnieuw uit te brengen. Ze zijn ook op zoek naar een nieuwe gitarist nadat Mickey Crystal de band in april 2020 verliet. Zoals je ziet herhaalt de geschiedenis zich. Fans van "Tygers of Pan Tang" hopen dat de muzikanten dit keer het hoofd boven water kunnen houden en heavy metal fans nog lang zullen verblijden met hun optredens en nieuwe albums.
