De Ten Years After-groep is een sterke line-up, een multidirectionele stijl van optreden, het vermogen om bij de tijd te blijven en populariteit te behouden. Dit is de basis voor het succes van muzikanten. De groep verscheen in 1966 en bestaat tot op de dag van vandaag.
In de loop van hun bestaan wijzigden ze de compositie, brachten ze wijzigingen aan in de genre-affiliatie. De groep schortte haar activiteiten op en herleefde. Het team heeft zijn relevantie niet verloren en verrukt fans vandaag met zijn creativiteit.
De geschiedenis van het optreden van de groep Ten Years After
Onder de naam Ten Years After werd het team pas in 1966 bekend, maar de groep had een achtergrondverhaal. Eind jaren vijftig werd het creatieve duo opgericht door gitarist Alvin Lee en basgitarist Leo Lyons. Al snel kregen ze gezelschap van zanger Ivan Jay, die maar een paar jaar met de jongens samenwerkte. In 1950 kwam drummer Rick Lee bij de band. Een jaar later voegde toetsenist Chick Churchill zich bij de groep.
Het team was oorspronkelijk gevestigd in Nottingham, verhuisde al snel naar Hamburg en vervolgens naar Londen. In 1966 werd de band geleid door Chris Wright. De manager adviseerde een nieuwe naam. Het team kreeg de naam Blues Trip, maar dat vonden de jongens niet leuk. De groep veranderde al snel haar naam in Blues Yard en nam toen de definitieve naam aan, Ten Years After.
De eerste successen van de groep
Dankzij de juiste leiding van het team kregen de heren een uitnodiging om op te treden op het Windsor Jazz & Blues Festival. Als resultaat van het werk op dit evenement tekende de groep een contract met het label Deram Records. Het team bracht meteen het eerste album uit met een naam die hetzelfde heette als het team.
Het album bevat bluescomposities gecombineerd met jazz en rock. Het titelnummer, dat de personificatie werd van de creativiteit van de vroege periode, was Help Me. Dit is een bewerking van het beroemde nummer van Willie Dixon. Britse luisteraars waardeerden de inspanningen van de band niet. Het album was geen succes.
Onverwachte populariteit in Amerika
Ondanks het gebrek aan interesse van luisteraars in het VK, werd de plaat opgemerkt door Bill Graham. Hij staat bekend als een bekende culturele en mediafiguur in de Verenigde Staten. De composities van de groep verschenen in de ether van radiostations in San Francisco en vervolgens in andere steden van Amerika.
In 1968 werd het team uitgenodigd voor een tour door de Verenigde Staten. De fans van de groep waren gefascineerd door de vaardigheid van Alvin Lee, die de leider van de line-up was. Zijn spel werd stijlvol, virtuoos en sensueel genoemd. Gedurende de hele geschiedenis van zijn bestaan heeft het team dit land 28 keer bezocht met concerten. Dit record is niet gevestigd door een andere Britse groep.
Erkenning van Ten Years After in Europa
Na een rondreis door Amerika werd het team uitgenodigd naar Scandinavië. Na een actieve reeks tours te hebben beëindigd, besloten de muzikanten een live-album uit te brengen. De Undead-compilatie was succesvol in Europa. De single I'm Going Home werd lange tijd de beste compositie van de groep genoemd, het werd een associatie met de band.
Al snel volgde de release van het tweede studioalbum Stoned Henge. Voor de groep werd de collectie een mijlpaal. De muzikanten werden opgemerkt in Engeland. In 1969 werd de band uitgenodigd om deel te nemen aan het Newport Jazz Festival en vervolgens aan het Woodstock-festival. De muzikanten trokken de aandacht van het publiek, meesters van blues en hardrock. Ze werden bekend als rijzende sterren.
Promotie naar de hoogten van glorie
Het volgende album van de band staat al in de top 20. De plaat werd een opmerkelijke creatie van progressieve blues genoemd met tonen van psychedelica. De compositie Good Morning Little Schoolgirl werd een grote hit. Niet minder populair waren de liedjes: If You Should Love Me en Bad Scene.
Het team bracht zowel melodieuze ballads uit als composities met rebelse punkmotieven. Het begin van de jaren zeventig stond in het teken van de triomf van de groep. De compositie Love Like a Man behaalde de 1970e plaats in de Engelse beoordeling. Fans prezen het volgende album van de band. Het modieuze geluid van de synthesizer verscheen in de muziek. De muziek is betekenisvoller en zwaarder geworden. De resulterende somberheid is grotendeels te wijten aan de hoge belasting. De band had een druk tourschema.
Geluidsupdate
In de jaren zeventig concentreerde Alvin Lee zich opnieuw op een zwaar geluid. De composities werden krachtig en rijk. De rifftracks onderscheidden zich door hun elektronische geluid. Na de release van het vijfde studioalbum liep het contract met Deram Records af. Het team begon samen te werken met Columbia Records.
Het eerste album onder het nieuwe management bleek onverwacht. De stijl van A Space in Time deed vaag denken aan de blues en rock uit eerdere werken. De plaat kreeg erkenning in Amerika. Een jaar later bracht de groep een verzameling nummers uit die niet op eerder uitgebrachte albums stonden. Vrijwel gelijktijdig was het team bezig met het opnemen van een nieuwe plaat. Het album leek in veel opzichten op de succesvolle Watt-compilatie, maar herhaalde het succes niet.
Op weg naar verval
De platen van de groep kregen geen lovende kritieken meer. Luisteraars merkten middelmatig geluid op, gebrek aan eerdere professionaliteit. Er werd gezegd dat Alvin Lee alcoholische dranken begon te misbruiken. Als hij bij concerten volhield, werkte hij in de studio op de helft van zijn capaciteit. In 1973 was het mogelijk om een virtuoos live-album op te nemen. Op dit heldere werk van de groep eindigde.
Critici beweren dat er een misverstand was in de groep. Alvin Lee realiseerde zich dat hij de band wilde verlaten en solo wilde werken. Ze zeiden dat hij veel van de beste ontwikkelingen niet langer aan zijn strijdmakkers liet zien, maar ze aan zichzelf overliet. Na de release van het album Positive Vibrations (1974) kondigde de band het uiteenvallen aan.
De hervatting van de activiteiten van de groep Ten Years After
In 1988 besloten de bandleden zich te herenigen. De jongens bouwden geen grootse plannen. Er vonden verschillende concerten plaats in Europa, evenals de opname van een nieuw album. Daarna ging de groep weer uit elkaar. Nogmaals, de jongens verzamelden zich pas in de vroege jaren 2000.
De bandleden lieten zich inspireren door oude opnames. Ze probeerden de voormalige leider over te halen de materialen te recyclen. Alvin Lee weigerde. Als gevolg hiervan werd besloten om het team aan te vullen met een zingende gitarist. De jonge Joe Gooch paste precies in de groep. Het team ging op wereldtournee, nam ook een nieuw album op en publiceerde al snel een verzameling hits.
Groep in het heden
Bassist Leo Lyons verliet de band in 2014, gevolgd door Joe Gooch. Het team viel niet uit elkaar. De groep werd vergezeld door: bassist Colin Hodgkinson, beroemd om zijn virtuoze spel, gitarist-zanger Marcus Bonfanti. Ten Years After bracht in 2017 een nieuw album uit. En in 2019 namen de muzikanten een concertcollectie op. De groep rekent niet op successen uit het verleden, maar stopt ook niet met haar activiteiten.
