Sinead O'Connor is een van de meest kleurrijke en controversiële sterren van de popmuziek. Ze werd de eerste en in veel opzichten de meest invloedrijke van de vele vrouwelijke artiesten wier muziek de ether domineerde tijdens het laatste decennium van de 20e eeuw.
Het gedurfde en uitgesproken beeld - kaalgeschoren hoofd, slecht uiterlijk en vormeloze dingen - is een luide uitdaging voor de lang gekoesterde opvattingen over vrouwelijkheid en seksualiteit in de populaire cultuur.
O'Connor heeft het beeld van vrouwen in de muziek onherroepelijk veranderd; door eeuwenoude stereotypen te trotseren door zichzelf simpelweg niet als een seksobject maar als een serieuze artiest te laten gelden, begon ze een rel die het startpunt werd voor artiesten variërend van Liz Phair en Courtney Love tot Alanis Morissette.
Sineads moeilijke jeugd
O'Connor werd geboren in Dublin, Ierland op 8 december 1966. Haar jeugd was behoorlijk traumatisch: haar ouders scheidden toen ze acht jaar oud was. Sinead beweerde later dat haar moeder, die omkwam bij een auto-ongeluk in 1985, haar vaak had misbruikt.
Nadat O'Connor van een katholieke school was gestuurd, werd ze gearresteerd wegens winkeldiefstal en overgebracht naar een tuchtschool.
Op 15-jarige leeftijd, terwijl ze een cover van Barbara Streisand's "Evergreen" zong op een bruiloft, werd ze opgemerkt door Paul Byrne, drummer van de Ierse band In Tua Nua (vooral bekend als U2-protegé). Na het medeschrijven van In Tua Nua's eerste single "Take My Hand", verliet O'Connor kostschool om zich te concentreren op haar muziekcarrière en begon ze op te treden in plaatselijke coffeeshops.
Sinead studeerde later zang en piano aan het Dublin College of Music.
Ondertekening van het eerste contract
Na een contract bij Ensign Records in 1985, verhuisde O'Connor naar Londen.
Het jaar daarop maakte ze haar debuut op de soundtrack van de film The Captive, samen met gitarist U2.
Nadat de zangeres de eerste opnames voor haar debuutalbum had laten afwijzen omdat de productie een te klassiek Keltisch geluid had, nam ze het zelf over als producer en begon ze het album opnieuw op te nemen onder de titel "The Lion and the Cobra" met een verwijzing naar Psalm 91.
Het resultaat was een van de bekendste debuutalbums van 1987 met een paar alternatieve radiohits: "Mandinka" en "Troy".
De schandalige persoonlijkheid van Sinead O'Connor
Sinds het begin van haar carrière is O'Connor echter een controversieel figuur in de media. In een interview na de release van de LP verdedigde ze de acties van de IRA (Irish Republican Army), die van vele kanten veel kritiek veroorzaakten.
O'Connor bleef echter een cultfiguur tot de hit "I Do Not Want What I Have't Got" uit 1990, een hartverscheurend meesterwerk dat werd aangewakkerd door de recente mislukking van haar huwelijk met drummer John Reynolds.
Aangemoedigd door de single en video "Nothing Compares 2 U", oorspronkelijk geschreven door Prince, vestigde het album O'Connor als een grote ster. Maar er ontstond weer controverse toen de roddelbladen haar affaire met de zwarte zanger Hugh Harris begonnen te volgen en de uitgesproken politiek van Sinead O'Connor bleven aanvallen.
Aan de Amerikaanse kusten werd O'Connor ook het doelwit van spot omdat ze weigerde op te treden in New Jersey als "The Star Spangled Banner" vóór haar optreden werd gespeeld. Dit leverde publieke kritiek op van Frank Sinatra, die dreigde haar "een schop onder haar kont" te geven. Na dit schandaal haalde de artiest opnieuw de krantenkoppen omdat ze zich terugtrok uit NBC's Saturday Night Live als reactie op de vrouwonvriendelijke persoonlijkheid van presentator Andrew Dice Clay, en trok zelfs haar naam terug uit de jaarlijkse Grammy Awards ondanks vier nominaties.
Het volgende conflicteert met de publiciteit van Sinead O Connor
O'Connor bleef ook brandstof toevoegen terwijl ze wachtte op haar derde album, Am I Not Your Girl? uit 1992. De plaat was een verzameling popnummers die niet voldeden aan commercieel of kritisch succes.
Elke discussie over de creatieve verdiensten van het album werd echter al snel oninteressant na haar meest controversiële act. Sinead, die te zien was op Saturday Night Live, beëindigde haar toespraak door een foto van paus Johannes Paulus II te verscheuren. Als gevolg van deze capriolen spoelde er een golf van veroordeling over de zanger, veel gewelddadiger dan die ze eerder was tegengekomen.
Twee weken na haar optreden op Saturday Night Live verscheen O'Connor bij een eerbetoonconcert voor Bob Dylan in Madison Square Garden in New York en werd al snel gevraagd het podium te verlaten.
O'Connor voelde zich toen een outcast en had zich teruggetrokken uit de muziekbusiness, zoals later werd gemeld. Hoewel sommige bronnen beweerden dat ze gewoon naar Dublin was teruggekeerd met de bedoeling opera te studeren.
Om in de schaduw te staan
De daaropvolgende jaren bleef de zanger in de schaduw, speelde Ophelia in een theaterproductie van Hamlet en toerde vervolgens op het WOMAD-festival van Peter Gabriel. Ze leed ook aan een zenuwinzinking en probeerde zelfs zelfmoord te plegen.
In 1994 keerde O'Connor echter terug naar de popmuziek met de Universal Mother LP, die haar ondanks goede recensies niet terug kon brengen naar de status van superster.
Het jaar daarop kondigde ze aan niet langer met de pers te spreken. De EP Gospel Oak volgde in 1997, en medio 2000 bracht O'Connor Faith and Courage uit, haar eerste volledige werk in zes jaar.
Sean-Nós Nua volgde twee jaar later en werd alom gecrediteerd voor het terugbrengen van de Ierse volkstraditie als inspiratiebron.
O'Connor gebruikte het persbericht van het album om haar afscheid van de muziek verder aan te kondigen. In september 2003 verscheen dankzij Vanguard het album met twee schijven "She Who Dwells ...".
Hier zijn zeldzame en niet eerder uitgebrachte studiotracks verzameld, evenals live materiaal dat eind 2002 in Dublin is verzameld.
Het album werd gepromoot als de zwanenzang van O'Connor, hoewel er geen officiële bevestiging is.
Later in 2005 bracht Sinead O'Connor Throw Down Your Arms uit, een verzameling klassieke reggaetracks van onder meer Burning Spear, Peter Tosh en Bob Marley, die erin slaagde nummer vier te bereiken in de Top Regga Albums-hitlijst van Billboard.
O'Connor keerde het jaar daarop ook terug naar de studio om te werken aan haar eerste album met gloednieuw materiaal sinds Faith and Courage. Het resulterende werk "Theology", geïnspireerd door de complexiteit van de wereld na 11/2007, werd in XNUMX uitgebracht door Koch Records onder zijn eigen signatuur "That's Why There Chocolate & Vanilla".
O'Connors negende studiowerk, How About I Be Me (And You Be You)?, verkent de bekende thema's van de kunstenaar: seksualiteit, religie, hoop en wanhoop.
Na een relatief rustige periode bevond O'Connor zich in 2013 opnieuw in het middelpunt van het conflict na een persoonlijk geschil met zangeres Miley Cyrus.
O'Connor schreef een open brief aan Cyrus waarin hij haar waarschuwde voor de uitbuiting en gevaren van de muziekindustrie. Cyrus reageerde ook met een open brief die de spot leek te drijven met de gedocumenteerde psychische problemen van de Ierse zanger.
O'Connor's tiende studioalbum, I'm Not Bossy, I'm the Boss, werd uitgebracht in augustus 2014.
