Public Enemy herschreef de wetten van hiphop en werd een van de meest invloedrijke en controversiële rapgroepen van de late jaren tachtig. Voor een groot aantal luisteraars zijn ze de meest invloedrijke rapgroep aller tijden.
De band baseerde hun muziek op Run-DMC-straatbeats en gangsterrijmpjes van Boogie Down Productions. Ze waren pioniers op het gebied van hardcore rap die muzikaal en politiek revolutionair was.
De herkenbare baritonstem van leadrapper Chuck D is een kenmerk van de groep geworden. In hun liedjes raakte de band allerlei sociale kwesties aan, vooral die waar zwarte vertegenwoordigers mee te maken hadden.
Tijdens het promoten van hun muziek werden verhalen over de problemen van zwarte mensen in de samenleving het kenmerk van rappers.
Terwijl de vroege Public Enemy-albums die met Bomb Squad werden uitgebracht, hen een plaats in de Rock and Roll Hall of Fame opleverden, bleven de artiesten hun canonieke materiaal uitbrengen tot 2013.
De muziekstijl van de band
Muzikaal was de band net zo revolutionair als hun Bomb Squad. Bij het opnemen van liedjes gebruikten ze vaak herkenbare samples, het gehuil van sirenes, agressieve beats.
Het was harde en opbeurende muziek die nog bedwelmender werd door de zang van Chuck D.
Een ander lid van de band, Flavour Flav, werd beroemd om zijn uiterlijk - een komische zonnebril en een enorm horloge dat om zijn nek hing.
Flavour Flav was de visuele signatuur van de band, maar het trok de aandacht van het publiek nooit van de muziek af.
Tijdens hun eerste opnames eind jaren tachtig en begin jaren negentig ontving de band vaak gemengde recensies van publiek en critici vanwege hun radicale standpunt en teksten. Dit had vooral invloed op de groep toen hun album It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back (1980) de groep beroemd maakte.
Nadat alle controverse begin jaren negentig was opgelost en de groep op pauze ging, werd het duidelijk dat Public Enemy de meest invloedrijke en radicale groep van zijn tijd was.
Vorming van de Public Enemy-groep
Chuck D (echte naam Carlton Riedenhur, geboren op 1 augustus 1960) richtte Public Enemy op in 1982 terwijl hij grafische vormgeving studeerde aan de Adelphi University in Long Island.
Hij was DJ bij studentenradiostation WBAU waar hij Hank Shockley en Bill Stefney ontmoette. Alle drie deelden ze een voorliefde voor hiphop en politiek, waardoor ze goede vrienden werden.
Shockley verzamelde hiphopdemo's, Ridenhur perfectioneerde het eerste nummer van Public Enemy nr. 1. Rond dezelfde tijd begon hij op radioshows te verschijnen onder het pseudoniem Chuckie D.
Mede-oprichter en producer van Def Jam, Rick Rubin, hoorde de Public Enemy No. 1-cassette en benaderde Chuck D onmiddellijk, in de hoop de band een contract te kunnen tekenen.
Chuck D aarzelde aanvankelijk om dit te doen, maar ontwikkelde het concept van een letterlijk revolutionaire hiphopgroep die was gebaseerd op extreme beats en sociaal revolutionaire thema's.
Met de hulp van Shockley (als producer) en Stefni (als songwriter) vormde Chuck D zijn eigen team. Naast deze drie jongens bestond het team ook uit DJ Terminator X (Norman Lee Rogers, geboren op 25 augustus 1966) en Richard Griffin (Professor Griff) - de choreograaf van de groep.
Even later vroeg Chuck D zijn oude vriend William Drayton om als tweede rapper bij de groep te komen. Drayton bedacht een alter ego Flavour Flav.
Flavour Flav, in de groep, was een hofnar die het publiek vermaakte tijdens de liedjes van Chuck D.
Eerste inzending van de groep
Het debuutalbum van Public Enemy Yo! Bum Rush the Show werd uitgebracht door Def Jam Records in 1987. De krachtige beats en uitstekende uitspraak van Chuck D werden zeer gewaardeerd door hiphopcritici en gewone luisteraars. De plaat was echter niet zo populair dat hij in de reguliere beweging terechtkwam.
Hun tweede album It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back was echter onmogelijk om te negeren. Onder leiding van Shockley ontwikkelde het productieteam van Public Enemy (PE), Bomb Squad, het unieke geluid van de band door enkele funkelementen in de nummers op te nemen. Het lezen van Chuck D is verbeterd en de optredens van Flavour Flav zijn komischer geworden.
Rapcritici en rockcritici noemden It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back een revolutionaire plaat, en hiphop werd onverwachts de aanzet tot verdere sociale verandering.
Tegenstrijdigheden in het werk van de groep
Toen de groep Public Enemy erg populair werd, kreeg het werk kritiek. In een beruchte verklaring zei Chuck D dat rap "zwarte CNN" (een Amerikaans televisiebedrijf) is die vertelt wat er in het land en in de wereld gebeurt, op een manier die de media niet kunnen vertellen.
De songteksten van de band kregen natuurlijk een nieuwe betekenis, en veel critici waren niet blij dat de zwarte moslimleider Louis Farrakhan het nummer Bring the Noise van de band goedkeurde.
Fight the Power, de soundtrack van Spike Lee's controversiële film Do the Right Thing uit 1989, veroorzaakte ook opschudding voor "aanvallen" op de beroemde Elvis Presley en John Wayne.
Maar dit verhaal werd vergeten door een interview voor The Washington Times waarin Griffin sprak over antisemitische attitudes. Zijn woorden dat "Joden verantwoordelijk zijn voor de meeste wreedheden die over de hele wereld plaatsvinden" werden door het publiek geschokt en verontwaardigd.
Blanke critici, die de band eerder hadden geprezen, waren bijzonder negatief. Geconfronteerd met een ernstige crisis in creativiteit, kwam Chuck D tot stilstand. Eerst ontsloeg hij Griffin, bracht hem vervolgens terug en besloot toen het team volledig te ontbinden.
Griff gaf nog een interview waarin hij zich negatief uitsprak over Chuck D, wat leidde tot zijn definitieve vertrek uit de groep.
Nieuw album - oude problemen
Public Enemy bracht de rest van 1989 door met het voorbereiden van hun derde album. Begin 1990 bracht ze het album Welcome to the Terrordome uit als haar eerste single.
Opnieuw veroorzaakte de hitsingle een meedogenloze controverse over de songteksten. De regel "nog steeds hebben ze me als Jezus" werd antisemitisch genoemd.
Ondanks alle controverse kreeg Fear of a Black Planet in het voorjaar van 1990 lovende kritieken. Verschillende singles, namelijk 911 Is a Joke, Brothers Gonna Work It Out en Can, haalden de top 10 popsingles. Can't Do Nuttin' for Ya Man was een R&B-hit in de top 40.
Album Apocalypse 91… De vijand valt zwart aan
Voor hun volgende album, Apocalypse 91 ... The Enemy Strikes Black (1991), nam de band Bring the Noise opnieuw op met thrash metalband Anthrax.
Dit was het eerste teken dat de groep zijn blanke publiek probeerde te verenigen. Het album kreeg bij de herfstrelease overweldigend positieve recensies.
Het debuteerde op nummer 4 in de pop-hitlijsten, maar Public Enemy begon grip te verliezen in 1992 tijdens het touren en Flavour Flav kwam voortdurend in juridische problemen.
In de herfst van 1992 bracht de band de remixcompilatie Greatest Misses uit als een poging hun muzikale levensvatbaarheid te behouden, maar kreeg negatieve recensies van critici.
Na de pauze
De band stopte in 1993 terwijl Flavour Flav drugsverslaving aan het overwinnen was.
Terugkerend in de zomer van 1994 met het werk Muse Sick-n-Hour Mess Age, kreeg de groep opnieuw zware kritiek te verduren. Er werden negatieve recensies gepubliceerd in Rolling Stone en The Source, wat de perceptie van het album als geheel aanzienlijk beïnvloedde.
Het album Muse Sick kwam binnen op nummer 14, maar leverde geen enkele hitsingle op. Chuck D verliet Public Enemy tijdens een tournee in 1995 toen hij de banden met het Def Jam-label verbrak. Hij creëerde zijn eigen label en uitgeverij om te proberen het werk van de band opnieuw uit te vinden.
In 1996 bracht hij zijn eerste debuutalbum uit, The Autobiography of Mistachuck. Chuck D heeft onthuld dat hij van plan is om volgend jaar een nieuw album op te nemen met de band.
Voordat de plaat werd uitgebracht, verzamelde Chuck D de Bomb Squad en begon hij aan verschillende albums te werken.
In het voorjaar van 1998 keerde Public Enemy terug naar het schrijven van soundtracks. He Got Game klonk niet als een soundtrack, maar als een volledig album.
Trouwens, het werk is allemaal voor dezelfde Spike Lee geschreven. Bij de release in april 1998 kreeg het album uitstekende recensies. Dat waren de beste recensies sinds Apocalypse 91… The Enemy Strikes Black.
Het Def Jam-label weigerde Chuck D te helpen muziek via internet naar de luisteraar te brengen, de rapper tekende een contract met het onafhankelijke bedrijf Atomic Pop van het netwerk. Voorafgaand aan de release van het zevende album van de band, There's a Poison Goin' On..., maakte het label mp3-bestanden van de plaat om online te plaatsen. En het album verscheen in juli 1999 in de winkels.
Begin jaren 2000 tot heden
Na een onderbreking van drie jaar van opnemen en verhuizen naar het In Paint-label, bracht de band Revolverlution uit. Het was een combinatie van nieuwe tracks, remixen en live optredens.
In 2005 verscheen de cd/dvd-combinatie It Takes a Nation. Het multimediapakket bevatte een video van een uur van het concert van de band in Londen in 1987 en een cd met zeldzame remixen.
In 2005 kwam ook het studioalbum New Whirl Odor uit. Het album Rebirth of the Nation, met alle teksten geschreven door de rapper uit Bay Area Paris, zou met hem uitkomen, maar dat verscheen pas begin volgend jaar.
Public Enemy ging toen een relatief rustige fase in, althans wat betreft opnames, en bracht alleen de remix uit 2011 en de rariteitencompilatie Beats and Places uit.
De band keerde in 2012 terug met enorm succes en bracht twee nieuwe volledige albums uit: Most of My Heroes Still Don't Appear On No Stamp en The Evil Empire Of Everything.
Public Enemy toerde ook uitgebreid in 2012 en 2013. Hun tweede en derde album werden het volgende jaar opnieuw uitgebracht.
In de zomer van 2015 bracht de band hun 13e studioalbum uit, Man Plan God Laughs. In 2017 vierde Public Enemy de 30ste verjaardag van hun debuutalbum Nothing Is Quick in the Desert.
