Het Fugazi-team werd opgericht in 1987 in Washington (Amerika). De maker was Ian McKay, de eigenaar van platenmaatschappij Dischhord. Hij was eerder betrokken bij bands als The Teen Idles, Egg Hunt, Embrace en Skewbald.
Ian richtte en ontwikkelde de Minor Threat-band op, die zich onderscheidde door brutaliteit en hardcore. Dit waren niet zijn eerste pogingen om een klassieke band met een post-hardcore sound te creëren. En ten slotte, in het aangezicht van het Fugazi-team, slaagde de maker erin. Fugazi is een maatstaf geworden voor bands die de underground samenleving volledig weerspiegelen met hun onverenigbare perceptie van intellectuelen en majors.
In het begin bestond dit team uit drie leden. Ian McKay had geweldige zang en speelde gitaar. Joe Lolli begeleidde op bas en Brendan Canty was de drummer. Het was met deze line-up dat de jongens hun eerste schijf met liveconcerten "13 Songs" opnamen.
Even later kregen ze gezelschap van Guy Pizziotto, die virtuoze composities op gitaar vertolkt. Daarvoor speelde hij in The Rites Of Spring met Brendan Canty, speelde hij met Insurrection en One Last Wish. De nieuwe groep bestond dus uit ervaren musici met een flinke dosis kennis en kunde.
Ondanks het feit dat hardcoremuziek in die tijd ongelooflijk populair was, speelde Fugazi experimentele en onconventionele artpunk. Hij zag er nogal vreemd uit tegen de achtergrond van de muziekcultuur waarin het team hun singles maakte. Art-punk paste in geen van de bestaande stijlen. Dit werd sterk beïnvloed door het werk van muziekgroepen als Hüsker Dü en NoMeansNo.
Ontwikkeling en succes van het Fugazi-team
Na een reeks succesvolle optredens tijdens concerten in 1988, bereidt de band hun debuutalbum "Fugazi EP" voor en brengt het uit. Het werd goed ontvangen door luisteraars en kwam in de media. De meest succesvolle composities waren "Waiting Room" en "Suggestion". Deze composities worden visitekaartjes van de groep zelf genoemd.
In 1989 nam het team de volgende schijf op onder de naam "Margin Walker". Na een tijdje wordt het gelijknamige nummer legendarisch en vereerd onder de vele werken van de band. Het zal worden opgenomen in de "13 Songs"-collectie, waar elk nummer zorgvuldig is uitgekozen.
In 1990 kwam de plaat "Repeater" uit, die goed werd ontvangen door luisteraars en media, maar er was toch enige twijfel bij deze jonge groep. Met de release van het volgende album "Steady Diet Of Nothing" een jaar later werd echter duidelijk dat de groep veelbelovend, interessant en ongebruikelijk is. Het ongewone geluid boeide velen en trok de aandacht van producers. Dit schijfje werd later legendarisch onder de fans van deze band.
jaren 90 voor Fugazi
Tijdens deze periode begint een golf die de cultuur van de underground populair maakt. Het Nirvana-team brengt hun heldere schijf "Nevermind" uit. Hij fungeerde als een vlaggenschip voor fans van dergelijke muziek, en dan valt de Fugazi-groep in dezelfde trend. Ze beginnen interessante en lucratieve contracten aan te bieden met opnamestudio's.
De muzikanten blijven echter trouw aan hun overtuiging en minachting voor majors en pathos. Ze blijven werken en opnemen in hun Dischord-studio. Toen kreeg Ian McKay niet alleen een contract aangeboden bij de groep, maar ook om het hele label "Dischord" te kopen. Maar de eigenaar weigert natuurlijk.
Het nieuwe album verschijnt in 1993 met de naam "In On The Kill Taker" in een agressiever geluid en druk. De teksten onderscheiden zich door openheid en onfatsoenlijke uitspraken, wat velen aantrekt. Dit schijfje komt zonder enige reclame- of productieactiviteiten direct binnen op de 24e plaats in de Britse muziekparade.
Fugazi wordt een zeer populaire en veelgevraagde groep, juist vanwege hun expressieve optredens en minachting voor de hogere lagen van de samenleving. Guy Pizziotto was het meest impulsief bij de optredens. Hij raakte op het podium in een soort gewelddadige trance, waardoor de hele zaal energie kreeg.
De groep stond erop dat kaartjes voor hun concerten altijd beschikbaar zouden moeten zijn voor gewone mensen en niet meer dan $ 5 zouden kosten, en dat de prijs van cd's niet hoger zou zijn dan $ 10. Ook hadden de jongens geen leeftijdsgrens voor het bijwonen van optredens. Tijdens de concerten was het verboden om alcohol en sigaretten te verkopen. Als iemand in de hal voorbij begon te gaan, werd hem gevraagd de hal te verlaten met restitutie van de kosten van het kaartje. Als er rellen in de menigte begonnen, stopte de groep met spelen totdat er orde kwam.
Groepsexperimenten
Opgenomen in 1995, is Red Medicine melodieuzer, met lichte stilistische fluctuaties. Er waren nummers met tonen van noise rock en traditionele en geliefde hardcore door luisteraars.
De muzikanten experimenteerden met succes met stijlen en combineerden verschillende elementen uit verschillende richtingen in één compositie. In dezelfde geest werd in 1998 het volgende album, End Hits, opgenomen. Zo'n kloof tussen albumreleases wordt verklaard door de toegenomen interesse van groepen in de studio "Dischord", die tegelijkertijd met Ian McKay samenwerkte.
Na deze schijf begint het team opnieuw concerten te geven. In 1999 maken de muzikanten een documentaire genaamd "Instrument". Het legt concerten vast, verschillende opnames van interviews, repetities en, in het algemeen, het leven van de groep achter de schermen. Tegelijkertijd verscheen bovendien een cd met een soundtrack in deze film.
Het einde van de Fugazi-groep
Het laatste studioalbum verscheen in 2001 met de titel "The Argument" en een aparte EP "Furniture". De laatste bevatte drie nummers die qua stijl verschilden van de hoofdschijf. Het had meer bekende singles voor luisteraars.
"The Argument" was het beste werk van het team voor al hun activiteiten. En na het afstuderen besluit het team zich te verspreiden om zich met hun eigen creativiteit bezig te houden. Ian zet zich volledig in voor andere projecten namens Dischord, en speelt gitaar in de band Evens.
Ze schrijven twee releases genaamd "The Evens" in 2005 en "Get Evens" in 2006. McKay en Pizziotto werden producers van andere bands. Joe Lolli werd de oprichter van zijn label "Tolotta", dat geleidelijk aan nieuwe veelbelovende bands verwerft, bijvoorbeeld "Spirit Caravan". Tegelijkertijd neemt hij zijn solo-cd "There to Here" op. Canty is betrokken bij andere bands en schrijft ook haar album "Decahedron".
