The White Stripes is een Amerikaanse rockband, opgericht in 1997 in Detroit, Michigan. De oorsprong van de groep zijn Jack White (gitarist, pianist en zanger), evenals Meg White (drummer-percussionist).
Het duet werd echt populair nadat hij het nummer Seven Nation Army presenteerde. Het gepresenteerde nummer is een echt fenomeen. Ondanks het feit dat er meer dan 15 jaar zijn verstreken sinds de release van de compositie, blijft de track nog steeds populair onder muziekliefhebbers en fans.
De muziek van de Amerikaanse band is een mix van garagerock en blues. Het team trok de aandacht vanwege het esthetische ontwerp, dat een eenvoudig kleurenschema van wit, rood en zwart combineerde. Een vergelijkbare reeks tinten wordt gebruikt in bijna alle albums van The White Stripes.
Als je het over The White Stripes in cijfers hebt, dan ziet deze informatie er als volgt uit:
- 6 studioalbums;
- 1 live-album;
- 2 miniplaten;
- 26 eenpersoonsbedden;
- 14 muziekvideo's;
- 1 dvd met concertopnamen.
De laatste drie compilaties werden bekroond met de prestigieuze Grammy Award voor Best Alternative Album. En hoewel het duo in 2011 het uiteenvallen aankondigde, lieten de muzikanten een behoorlijke erfenis na voor de fans.
Geschiedenis van de witte strepen
De geschiedenis van de oprichting van een rockband is gevuld met romantiek. Eenmaal in restaurant Memphis Smoke ontmoette Jack Gillis serveerster Meg White. Het paar had een gemeenschappelijke muzikale smaak. Ze bestudeerden elkaar door het prisma van muziek, woonden concerten en festivals bij en genoten van de nummers van hun favoriete rockartiesten.
Trouwens, tegen de tijd dat Jack het meisje ontmoette, had hij al ervaring met werken op het podium. De man was lid van de "garage" punkbands - Goober & the Peas, The Go en The Hentchmen.
Op 21 september 1996 legaliseerden de geliefden officieel hun relatie. Jack besloot, in strijd met algemeen aanvaarde regels, de naam van zijn vrouw aan te nemen. Megan wilde leren drummen. In 1997 verbeterde ze haar vaardigheden tot een professioneel niveau.
De pogingen van zijn vrouw om zichzelf te vullen met muziek motiveerden Jack om te besluiten zijn eigen project te creëren. Aanvankelijk traden de muzikanten op onder de naam Bazooka en Soda Powder. Ze besloten toen spontaan om hun creatieve naam te veranderen in The White Stripes.
Jack en Megan stelden meteen algemene regels vast:
- vermijd vragen over het persoonlijke leven;
- presenteren zich in het openbaar als broer en zus;
- omslagontwerp voor platen en mogelijk merch in de kleuren zwart, rood en wit.
De duetrepetities vonden plaats in de garage. Jack nam de plaats in van de zanger, daarnaast speelde hij gitaar en keyboards. Megan speelde drums en diende af en toe als achtergrondzangeres. Het eerste optreden van The White Stripes was in de Gold Dollar in Detroit, Michigan. Dit evenement vond plaats in augustus 1997.
Een jaar later wilde de eigenaar van het onafhankelijke label Italy Records, Dave Buick, met de muzikanten praten. Hij werkte uitsluitend met garagepunks en wekte de indruk een professional in zijn vakgebied te zijn. Dave nodigde het duo uit om een single op te nemen in zijn studio. Muzikanten zijn het erover eens.
Muziek van The White Stripes
In 1998 presenteerden de muzikanten van The White Stripes hun debuutsingle Let's Shake Hands aan fans van stevige muziek. Al snel was er een presentatie van een vinylplaat met de track Lafayette Blues. Dit was genoeg om de aandacht te trekken van een groot bedrijf uit Californië, Sympathy for the Record Industry.
Een jaar later werd de discografie van de band aangevuld met een debuutalbum. De collectie heette The White Stripes. Interessant genoeg was de plaat opgedragen aan Son House, een bluesman die een grote invloed had op de vorming van de muzikale smaak van Jack White.
De muziekcompositie Cannon bevat een a capella-opname van House en een klein fragment uit zijn gospel John the Revelator. Op het tweede studioalbum De Stijl stond een coverversie van het nummer Death Letter.
Over het algemeen werd het debuutalbum warm onthaald door zowel muziekcritici als fans. Zo werd de groep populair buiten hun geboorteland Detroit. All Music schreef dat “de stem van Jack White uniek is. Voor muziekliefhebbers riep het een combinatie op van punk, metal, blues en een provinciaals geluid.
Ook het duo was zeer te spreken over het geleverde werk. De muzikanten merkten op dat het debuutalbum de krachtigste plaat in de muziekgeschiedenis van hun geboorteplaats is.
John Peel, ooit een van de meest invloedrijke BBC-dj's, waardeerde niet de composities van The White Stripes, maar wel het hoesontwerp. Het album bevatte een foto van Megan en Jack voor bloedrode muren. Maar Peel kon het duo natuurlijk niet verlaten zonder vleiende recensies. Dankzij Johns gezaghebbende mening over creativiteit werd de groep nog populairder in het VK.
Presentatie van het tweede studioalbum
In de jaren 2000 werd de discografie van The White Stripes aangevuld met het tweede studioalbum De Stijl. Veel aandacht verdient het feit dat de collectie wordt beschouwd als een klassieker van garagerock. De hoes van het album is hét voorbeeld van de creativiteit van de aanhangers van "De Stijl" (de abstracte achtergrond bestaat uit rechthoeken, geschilderd in de favoriete kleuren van het duet).
De Stijl is een kunstenaarsvereniging die in 1917 in Leiden is opgericht. Deze associatie is gebaseerd op het concept van neoplasticisme, ontwikkeld door de kunstenaar Pieter Cornelis Mondriaan.
Later gaven de muzikanten toe dat toen ze met het beeld kwamen, de inspiratiebron voor hen het werk was van de aanhangers van De Stijl. Net als het eerste album heeft De Stijl een opdracht, dit keer aan architect Gerrit Rietveld van De Stijl en bluesman William Samuel McTell.
Een paar jaar later bereikte de tweede compilatie nummer 38 op de Independent Records Chart volgens Billboard Magazine. Interessant is dat de compositie Apple Blossom klonk in Quentin Tarantino's actiefilm The Hateful Eight.
Presentatie van het derde album
In 2001 presenteerden de muzikanten hun volgende album. De nieuwe collectie heette White Blood Cells. Na de presentatie van de derde schijf viel de langverwachte populariteit op de band.
Op de hoes van de plaat, traditioneel gemaakt in drie kleuren, staan muzikanten omringd door paparazzi. Deze satire. Dit is hoe het paar hun populariteit in die tijd zag.
Het nieuwe album piekte op nummer 61 in de Billboard 200 en werd gecertificeerd goud. De plaat was uitverkocht met een oplage van meer dan 500 duizend exemplaren. In Groot-Brittannië werd de collectie bekroond met de 55e positie. Voor de track Fell in Love with a Girl filmden de muzikanten een heldere videoclip in Lego-stijl. Het werk won in 2002 drie MTV Video Music Awards.
Rond dezelfde periode zagen 'fans' de film 'Nobody Knows How to Talk to Children'. De beelden voor de film zijn gedurende vier dagen opgenomen tijdens The White Stripes in New York.
Presentatie van de beste plaat van de jaren 2000
In 2003 werd de discografie van de band aangevuld met een nieuw album. Het gaat over de Elephant-plaat. Een jaar later werd de collectie bekroond met de prestigieuze Grammy Award in de nominatie Best Alternative Album. Het nieuwe album stond bovenaan de Britse nationale hitlijst en behaalde de eervolle 200e positie in de Billboard 2.
Het visitekaartje van de band was de track Seven Nation Army. Het nummer wordt beschouwd als een beroemde compositie uit de jaren 2000. Trouwens, de track blijft vandaag populair. Er worden covers op opgenomen, het is te horen op sportolympiades, tijdens politieke protesten.
Seven Nation Army gaat over het moeilijke verhaal van een man die omringd wordt door geruchten. Een persoon hoort wat ze achter hun rug zeggen. Hij wordt een outcast, maar stervend van eenzaamheid keert hij terug naar de mensen.
Niet minder populair nummer van het genoemde album is de compositie The Hardest Button to Button. Het piekte op nummer 23 op de UK National Chart. De compositie vertelt over het moeilijke verhaal van een kind dat is opgegroeid in een disfunctioneel gezin. Hij probeert zichzelf te vinden. En het nummer Balland Biscuit is te horen als soundtrack van de serie Peaky Blinders.
In 2005 werd de discografie van de band aangevuld met een andere compilatie Get Behind Me Satan. De schijf werd uitgereikt op het hoogste niveau. Het ontving de prestigieuze Grammy Award voor Best Alternative Recording.
De Icky Thump-compilatie wordt echter beschouwd als het meest succesvolle album in de discografie van The White Stripes. Het album werd in 2007 aan fans gepresenteerd.
Icky Thump debuteerde op nummer 1 in het VK en nummer 2 in de Billboard 200. Dankzij de release van de plaat won het duo voor de derde keer in hun leven de Grammy Award voor Best Alternative Album.
Na de presentatie van het studioalbum ging het duo op tournee. Volgens Ben Blackwell, de neef van Jack White, zei Meghan voor haar laatste show in Mississippi: "The White Stripes treden voor de laatste keer op." Toen vroeg de man of ze het einde van de tour bedoelde: "Nee, dit is het laatste optreden op het podium." Haar woorden bleken waar te zijn.
De ineenstorting van de Witte Strepen
Op 2 februari 2011 maakte het duo officieel bekend dat ze niet langer nummers aan het opnemen waren en niet langer optraden onder het pseudoniem The White Stripes. De muzikanten besloten een goede reputatie te behouden en hun activiteiten op het hoogtepunt van populariteit af te ronden.
