The Seekers zijn een van de beroemdste Australische muziekgroepen uit de tweede helft van de 1962e eeuw. De band verscheen in XNUMX en bereikte de belangrijkste Europese hitlijsten en de Amerikaanse hitlijsten. In die tijd was het bijna onmogelijk voor een band die liedjes opnam en optrad op een ver continent.
Geschiedenis van de zoekers
Aanvankelijk bestond het team uit vier personen. Keith Podger werd de hoofdvocalist, die ook gitaarpartijen uitvoerde. Bruce Woodley werd ook de gitarist en zanger van de band. Ken Ray speelde gitaar en Athol Guy speelde bas. Het eerste jaar traden alle deelnemers op als vocalisten, in bijna alle composities had elke deelnemer zijn eigen zangpartijen. In deze samenstelling was de groep echter bijna niet succesvol.
Een jaar later ontmoetten de jongens Judith Durham. Etol Guy nodigde haar uit bij de groep en ze nam de plaats in van de hoofdvocaliste van de groep. Het is deze samenstelling van de groep die als stellair wordt beschouwd. De groep genoot internationale bekendheid.
1964 was een succesvol jaar voor de groep. Het was toen dat de eerste reis naar Londen plaatsvond. Hier werden de jongens uitgenodigd om op te treden in het populaire tv-programma "Sunday Evening". Na het uitvoeren van verschillende nummers werd de groep algemeen bekend in het VK. Hier werd het team aangeboden om een contract te tekenen bij een grote platenmaatschappij, Grade Agency.
In hetzelfde jaar ontmoette Tom Springfield, wiens band Springfields onlangs uit elkaar was gegaan, The Seekers en bood aan om samen te werken als songwriter en producer (Springfield had meer ervaring dan de ontluikende band, dus begonnen ze samen te werken).
Waardige competitie voor legendarische bands
Het volgende jaar was een van de moeilijkste voor alle muzikanten van die tijd. Dit jaar waren The Beatles en The Rolling Stones populair in de internationale muziekscene. Deze twee bands werden sterke concurrenten van The Seekers, ze bepaalden ook de smaak van het groeiende publiek. Precies in 1965 begon de muziekmarkt te veranderen en zich aan te passen aan de stijl van de twee grootste bands van hun tijd.
Dit was de reden voor de achteruitgang van de carrière van veel zangers en artiesten uit die jaren. The Seekers stopten daar echter niet en besloten te vechten voor de populariteit van Europese en Amerikaanse luisteraars. Samen met de liedjes van Tom Springfield nam de band een leidende positie in de Britse en Amerikaanse hitlijsten in. De groep werkte tegelijkertijd ook samen met andere auteurs. Zo werd het nummer Someday One Day, geschreven door Paul Simon, een hit.
Twee hits tegelijk (I'll Never Find Another You en The CarnivalIs Over) namen in 1965 een leidende positie in de UK Top 30 in. Veel critici en moderne waarnemers beweerden dat The Seekers niet minder populair werden dan zijn belangrijkste concurrenten, The Beatles en De rollende stenen.
Toen kwam de compositie I Am Australian, met Russell Hitchcock en Mandaviu Yunupingu. Het lied werd populair buiten het continent en velen noemden het zelfs het onofficiële volkslied van Australië.
Uiteenvallen van The Seekers
Tot 1967 begon de carrière van de groep zich te ontwikkelen, er vonden regelmatig concerten en grootschalige tournees plaats. De groep bracht nieuwe singles en platen uit. In 1967 werd het nummer Georgy Girl, geschreven door Springfield, uitgebracht. De compositie werd ook een internationale hit, bereikte de rotatie van de leidende hitlijsten over de hele wereld. Het nummer is echter ook berucht omdat het de laatste echte hit van de band is.
In de daaropvolgende twee jaar nam de band minder materiaal op, maar bleef ze shows spelen. The Seekers kondigden officieel hun uiteenvallen aan in 1969. Toen begon de zanger Durham een solocarrière na te streven en behaalde hierin enig succes. Keith Podger had het idee voor een band genaamd de New Seekers. Ze was echter nooit succesvol.
Nog een poging…
Het laatste punt werd vastgesteld in 1975. Toen kwam de originele eerste line-up (4 mannelijke vocalisten) van de groep weer bij elkaar om nog een album te maken. Het team realiseerde zich echter dat zonder een zangeres zijn stijl en kenmerkende stijl onherkenbaar zou worden. In plaats van Durham namen ze Louise Wisseling, een jonge Nederlandse zangeres.
Velen voorspelden deze release als een complete "mislukking", maar de oude "fans" van de band vonden de release goed. Dit album genoot geen wereldwijde populariteit. Maar de single The Sparrow Song bereikte de hitlijsten in Australië. De groep slaagde er opnieuw in om zichzelf luid te verklaren - dit keer alleen op het grondgebied van hun geboorteland.
Dit was niet de laatste terugkeer van het team. De hereniging vond bijna 20 jaar later plaats - in 1994 speelde de band een reeks concerten. Dit keer in de originele bezetting met Judith Durham. In 1997 werd een verzameling van de beste composities van de band uitgebracht.
