The Animals is een Britse band die het traditionele idee van blues en rhythm and blues heeft veranderd. De meest herkenbare samenstelling van de groep was de ballad The House of the Rising Sun.
De geschiedenis van de oprichting en samenstelling van de groep The Animals
Het cultcollectief werd in 1959 opgericht op het grondgebied van Newcastle. Aan de oorsprong van de groep liggen Alan Price en Brian Chandler. Voordat ze hun eigen project creëerden, speelden de muzikanten in The Kansas City Five.
De jongens waren verenigd door een gemeenschappelijke liefde voor blues en jazz. Op de golf van muzikale voorkeuren creëerden ze hun eigen project. Later voegde drummer John Steel zich bij de muzikanten.
Aanvankelijk traden de muzikanten op onder het creatieve pseudoniem Alan Price Rhythm & Blues Combo. Het nieuwe team paste niet in de klassieke beschrijving van het ensemble. Sommige clubs eisten strikte naleving van deze ideeën van de optredende groepen. Soms namen de jongens hun kennissen en vrienden mee naar de uitvoeringen.
Zo trad Eric Burdon vaak op met het team. De jongeman had een buitengewone stem. Ooit was hij lid van The Pagans. Hilton Valentine van The Wild Cat-project stond enige tijd vermeld als zanger en gitarist in de band.
De Animals-groep verschilde gunstig van andere bands uit die tijd. Hun repertoire omvatte ritme en blues en bluesliederen van Amerikaanse bluesmannen.
Zoek gelijkgestemden
Aanvankelijk trad het team op in verschillende bars, restaurants en nachtclubs. Deze uitvoeringen verrijkten niet alleen de muzikanten, maar stelden hen ook in staat hun vaardigheden aan te scherpen. Eigenlijk hadden ze toen dringend behoefte aan een vaste gitarist.
Het duurde niet lang om te zoeken naar mensen die zich bij de jonge groep wilden voegen. Vaste leden van het team werkten samen met Burdon en Valentine. Na een aanbod van vaste muzikanten om zich bij de band aan te sluiten, accepteerden ze.
In 1962 bepaalden de muzikanten eindelijk een vaste locatie voor concerten. Die plaats was de Downbeat nachtclub. Daarna begon de groep op te treden onder de al bekende naam The Animals.
De verandering van het creatieve pseudoniem gebeurde niet toevallig. De muzikanten vertrouwden op de originele manier om muzikale composities te presenteren. Ze vertrouwden op keyboards, niet op de gitaar. Bovendien voegde de zang van Eric Burdon brandstof toe aan het vuur, waarbij hij letterlijk woorden in de microfoon schreeuwde.
De ingetogen en kalme Britten waren aangenaam verrast door wat ze hoorden. En de journalisten noemden de groep "dieren" (dieren).
Het creatieve pad van The Animals
In 1963 kende het team de status en populariteit al. Thuis waren ze de favorieten van het publiek. De bandleden besloten hun horizon te verbreden. Eind 1963 trad de groep op hetzelfde podium op met Sonny Boy Williamson.
The Animals traden niet op bij Sonny's "verwarming". Het was een volwaardige muzikale vereniging, waar elk van de deelnemers zijn sterke punten kon laten zien.
In hetzelfde jaar gaven de muzikanten een concert in de club A Go-Go in Newcastle. Dit optreden was een keerpunt voor de groep. Een deel van het concert is opgenomen. Later kwam de eerste mini-EP. Tegenwoordig "achtervolgen" verzamelaars de collectie, aangezien de debuut-EP in slechts 500 exemplaren werd uitgebracht. Het werd later opnieuw opgenomen als In the Beginning.
Het tweede deel van het concert (met een optreden van Sonny Boy Williamson) verscheen in 1974. De collectie heette The Night Time is the Right Time. Wie het hele concert wil beluisteren, moet aandacht besteden aan de compilatie Charlie Declare (1990).
Een van de collecties viel in handen van de populaire Londense manager Giorgio Gomelsky. In 1964 verhuisden de muzikanten naar Londen om een platencontract te tekenen bij Columbia Records.
Presentatie van de debuutsingle van de groep Animals
Sindsdien wordt de groep geproduceerd door Mickey Most. Halverwege de jaren zestig kwam de debuutsingle van de band uit - een nummer uit het repertoire van Bob Dylan Baby Let Me Take You Home. Het nummer nam een eervolle 1960e positie in de muzieklijst in. Onverwachte populariteit viel op de leden van de groep.
Ter ondersteuning van de single toerden de heren een jaar lang met The Swinging Blue Jeans. Daarna gingen ze op hun eerste tournee naar Japan. Op 11 juni kwam de single The House of the Rising Sun uit.
De muzikale compositie is geen nieuwigheid geworden voor muziekliefhebbers. Het nummer werd voor het eerst gehoord in 1933. Er werden talloze coverversies van het nummer gemaakt, maar pas door The Animals werd het een megahit. De track behaalde een eervolle 22e plaats in de lijst van de 500 beste nummers (volgens Rolling Stone magazine).
Muziekcritici waren oprecht in de wolken met de zang van Burdon en het ongebruikelijke arrangement van Alan Price. Later zeiden de muzikanten dat ze het nummer in 15 minuten hadden opgenomen.
Na de presentatie van deze muzikale compositie werden de muzikanten de nr. 3 groep in de wereldmuziek. Vanaf nu is het concept van "British Invasion" een associatie met de zang van Burdon.
Presentatie van het debuutalbum
In hetzelfde jaar werd de discografie van de band aangevuld met het eerste volledige album. Het album bevat covers van nummers van Fats Domino, John Lee Hooker, Larry Williams, Chuck Berry en enkele andere artiesten. De enige uitzondering was het nummer Story of Bo Diddley. Het nummer is geschreven door Burdon met muziek van Elias McDaniel en uitgevoerd in de "recitatieve blues"-stijl van Bob Dylan.
Het debuutalbum werd warm onthaald door muziekliefhebbers en muziekcritici. Het nam de hoogste positie in de hitlijsten van het land in. Later brachten de muzikanten een Amerikaanse versie van de collectie uit, die verschilde van de klassieke versie.
Slechts twee jaar was genoeg voor de groep om de top van de muzikale Olympus te bereiken. De toename in populariteit werd mogelijk gemaakt door het uitbrengen van covers: Bring It On Home To Me van Sam Cooke, Don't Let Me Be Misunderstood van Nina Simone. Twee jaar lang toerden de muzikanten actief. Tegelijkertijd presenteerden ze hun tweede studioalbum The Animals on Tour.
Het team was erg populair onder de zwarte bevolking van de Verenigde Staten. De populariteit van de band was zo groot dat Ebony 5 pagina's over de band schreef in hun tijdschrift. Tegelijkertijd trad de groep op op het Apollo-terrein. Geen enkele blanke groep is op zo'n hoog niveau gemarkeerd.
Het uiteenvallen van het Animals-team
In 1965 brachten de muzikanten nog een album uit. De groep bereikte het hoogtepunt van populariteit, maar tegelijkertijd begonnen de conflicten binnen het team toe te nemen. Alle muzikanten zagen het repertoire van de band op hun eigen manier. Ook Price en Burdon konden de leiding niet delen.
Na de volgende tour verliet Alan Price de band. Het resultaat van zijn vertrek was de oprichting van de Alan Price Set. Alans plaats werd ingenomen door toetsenist Dave Rowberry, die qua stijl vergelijkbaar was met Price.
Maar dit waren niet de laatste wijzigingen. De muzikanten hebben hun contract met Columbia Records opgezegd. Al snel tekenden ze een overeenkomst met Decca Records onder voorwaarde van creatieve vrijheid bij de materiaalkeuze.
Na de veranderingen begon de band met het opnemen van het volgende album. De nieuwe collectie heette Animalism. Maar in 1966, tijdens het opnemen van de plaat, verliet drummer John Steele de band. Al snel voegde een nieuw lid, Barry Jenkins, zich bij het team.
Het nieuwe album herhaalde het succes van eerdere werken. Fans noemden onder meer de compositie Inside Looking Out. Het nummer behaalde een eervolle 4e positie in de muzieklijst. Er was korte tijd een wapenstilstand in de groep. Maar in 1996 laaiden de conflicten weer op en hoorden fans dat de groep uit elkaar ging.
Reünie van de dieren
Een paar jaar na de officiële ontbinding verschenen The Animals op een kerstshow in Newcastle. Daarna gingen ze weer uit elkaar, maar in 1976 kwamen ze weer bij elkaar onder leiding van Price en Steele. Daarna namen de muzikanten een nieuw album op onder het label The Original Animals.
De collectie heette Before We Were So Rudely Interrupted. De plaat ging een jaar later in de verkoop, nadat Chandler (ontevreden over zijn spel) de basgitaarpartij opnieuw had opgenomen.
Het album werd zeer koel ontvangen door muziekliefhebbers en muziekcritici. Het piekte op nummer 70 op de muziekkaart. "Failure" pompte de stemming van de muzikanten op. Eind jaren zeventig viel het team opnieuw uit elkaar.
De muzikanten verenigden zich pas in 1983. Dit jaar presenteerden ze een nieuwe single, Love Is for All Love, die de Amerikaanse Top 50 bereikte. Toen kwam het album Ark.
In 1984 brachten de muzikanten weer een live-album uit. Ze namen de collectie op in het Wembley Stadium. Alle pogingen om terug te keren naar zijn oude glorie "mislukten" jammerlijk. De groep viel weer uiteen.
Op initiatief van Hilton Valentine kwam het team in 1993 weer bij elkaar. Hilton slaagde erin om Chandler zover te krijgen om met Hilton Valentine's Animals te spelen. Steel kwam een jaar later bij de band. Het team begon op te treden onder het creatieve pseudoniem The Animals II.
In wezen bestond het repertoire van het nieuwe team uit hits van The Animals. Halverwege de jaren negentig stierf Chas Chandler echter aan acuut hartfalen. De teamleden besloten hun creatieve activiteit een tijdje stop te zetten.
In 1999 trad Rowberry toe tot de groep. Tony Liddle nam niet de plaats in van de zanger en Jim Rodford nam niet de plaats in van de bassist. De gepresenteerde compositie keerde terug naar het voormalige creatieve pseudoniem. Begin jaren 2000 verliet Rodford de band en werd vervangen door Chris Allen. In deze compositie brachten de muzikanten een live-album uit. Het verdere werk van de groep was gericht op concertactiviteiten.
