De groep onder de grote naam REM markeerde het moment waarop postpunk begon te veranderen in alternatieve rock, hun track Radio Free Europe (1981) begon de meedogenloze beweging van de Amerikaanse underground.
Ondanks het feit dat er begin jaren tachtig verschillende hardcore- en punkbands in de Verenigde Staten waren, was het de groep R.E.M. die een tweede wind gaf aan het indiepop-subgenre.
Door gitaarriffs en onverstaanbare zang te combineren, klonk de band modern, maar had tegelijkertijd een vrij traditionele oorsprong.
De muzikanten brachten geen slimme innovaties, maar waren individueel en doelgericht. Dat was de sleutel tot hun succes.
In de jaren tachtig werkte de band onvermoeibaar door elk jaar nieuwe platen uit te brengen en constant op tournee te gaan. De groep trad niet alleen op op grote podia, maar ook in theaters en in dunbevolkte steden.
Vaders van alternatieve pop
Tegelijkertijd inspireerden de muzikanten hun andere collega's. Variërend van de jangle popbands uit het midden van de jaren tachtig tot de alternatieve popbands uit de jaren negentig.
Het kostte de groep enkele jaren om de top van de hitlijsten te bereiken. Ze verwierven hun cultstatus met de release van hun debuut-EP Chronic Town in 1982. Het album is gebaseerd op het geluid van volksmuziek en rock. Deze combinatie werd het "kenmerkende" geluid van de groep, en gedurende de volgende vijf jaar werkten de muzikanten precies met deze genres en breidden ze hun repertoire uit met nieuwe werken.
Trouwens, bijna al het werk van het team werd zeer gewaardeerd door critici. Eind jaren tachtig was het aantal fans al aanzienlijk, wat de groep een goede verkoop garandeerde. Zelfs een licht gewijzigd geluid hield de groep niet tegen, en in 1980 "brak" ze de Top Tien-hitlijsten met het album Document en de single The One I Love.
REM groeide langzaam maar zeker uit tot een van de meest gewilde bands ter wereld. Echter, na een uitgebreide internationale tour ter ondersteuning van Green (1988), schortte de band hun optredens zes jaar op. De muzikanten keerden terug naar de opnamestudio. De meest populaire albums Out of Time (6) en Automatic for the People (1991) werden gemaakt.
De band hervatte het touren met de Monster-tour in 1995. Critici en andere muzikanten hebben de groep erkend als een van de voorlopers van een bloeiende alternatieve rockbeweging.
Jonge muzikanten
Ondanks het feit dat de geschiedenis van de oprichting van de groep begon in Athene (Georgië) in 1980, waren Mike Mills en Bill Berry de enige zuiderlingen in het team. Ze gingen allebei naar de middelbare school in Macon en speelden als tieners in verschillende bands.
Michael Stipe (geboren op 4 januari 1960) was een militaire zoon die van kinds af aan door het land reisde. Hij ontdekte punkrock als tiener via Patti Smith, de bands Television en Wire, en begon te spelen in coverbands in St. Louis.
In 1978 begon hij kunst te studeren aan de Universiteit van Georgia in Athene, waar hij naar de Wuxtry platenwinkel ging.
Peter Buck (geboren op 6 december 1956), geboren in Californië, was klerk in dezelfde Wuxtry-winkel. Buck was een fanatieke platenverzamelaar en verslond alles, van klassieke rock tot punk tot jazz. Hij begon net gitaar te leren spelen.
Nadat ze ontdekten dat ze dezelfde smaak hadden, begonnen Buck en Stipe samen te werken en uiteindelijk ontmoetten ze Berry en Mills via een gemeenschappelijke vriend. In april 1980 kwam de groep bij elkaar om een feest te geven voor hun vriend. Ze repeteerden in een herbouwde bisschoppelijke kerk. In die tijd hadden de muzikanten in hun repertoire verschillende psychedelische garagetracks en covers van beroemde punknummers. De band speelde destijds onder de naam Twisted Kites.
Tegen de zomer kozen de muzikanten de naam REM toen ze dit woord per ongeluk in het woordenboek zagen. Ze ontmoetten ook Jefferson Holt, hun manager. Holt zag de band optreden in North Carolina.
Debuutopnames zijn een ongelooflijk succes
De daaropvolgende anderhalf jaar toerde REM door het zuiden van de Verenigde Staten. Er werden verschillende garagerockcovers en folkrocknummers gespeeld. In de zomer van 1981 namen de heren hun eerste single op voor Radio Free Europe in Drive Mit Easter Studios. De single, opgenomen op het lokale indielabel Hib-Tone, werd uitgebracht in slechts 1 exemplaren. De meeste van deze opnames kwamen in de juiste handen terecht.
Mensen deelden hun bewondering voor de nieuwe band. De single werd al snel een hit. Bovenaan de lijst van beste onafhankelijke singles ("Beste onafhankelijke singles").
Het nummer trok ook de aandacht van grote onafhankelijke labels en begin 1982 tekende de band een contract met het IRS-label.In het voorjaar bracht het label de EP Chronic Town uit.
Net als de eerste single werd Chronic Town goed ontvangen, wat de weg vrijmaakte voor Murmurs volledige debuutalbum (1983).
Murmur was duidelijk anders dan Chronic Town vanwege de rustgevende, onopvallende sfeer, dus de release in het voorjaar kreeg lovende kritieken.
Het tijdschrift Rolling Stone noemde het het beste album van 1983. De groep "sprong" Michael Jackson met het nummer Thriller en The Police met het nummer Synchronicity. Murmur brak ook door in de Amerikaanse Top 40-hitlijst.
REM-manie
De band keerde in 1984 terug naar een harder geluid met Reckoning, waarop de hit So te horen was. Centrale regen (het spijt me). Later gingen de muzikanten op tournee om het album Reckoning te promoten.
Hun kenmerkende kenmerken, zoals: afkeer van videoclips, Stipe's mompelende zang, Buck's unieke spel, maakten hen tot legendes van de Amerikaanse underground.
Groepen die het REM-collectief imiteerden, verspreidden zich over het Amerikaanse continent. Het team bood zelf ondersteuning aan deze groepen, nodigde ze uit voor de show en noemde ze in interviews.
Het derde album van de groep
Het geluid van REM werd gedomineerd door een doorbraak in de undergroundmuziek. De band besloot hun populariteit te versterken met een derde album, Fables of the Reconstruction (1985).
Het album, opgenomen in Londen met producer Joe Boyd, kwam tot stand tijdens een moeilijke periode in de geschiedenis van REM.De band was gevuld met spanning en vermoeidheid veroorzaakt door eindeloos toeren. Het album weerspiegelde de donkere stemming van de groep.
Het podiumgedrag van Stipe is altijd een beetje vreemd geweest. Hij ging zijn meest bizarre fase in. Kwam aan, verfde zijn haar spierwit en trok talloze kleren aan. Maar noch de duistere sfeer van de nummers, noch de eigenaardigheden van Stipe verhinderden dat het album een hit werd. In de VS werden ongeveer 300 duizend exemplaren verkocht.
Even later besloot de band een samenwerking aan te gaan met Don Gehman. Samen namen ze het album Life's Rich Pageant op. Dit werk kreeg, net als alle voorgaande, lovende recensies, waarmee de REM-groep vertrouwd is geraakt.
Albumdocument
Het vijfde album van de groep, Document, werd meteen na de release in 1987 een hit. Het werk kwam de top 10 in de VS binnen en kreeg de status "platina" dankzij de single The One I Love. Bovendien was de plaat niet minder populair in Groot-Brittannië en staat hij vandaag in de Top 40-lijst.
Het album Green zette het succes van zijn voorganger voort en werd dubbel platina. De band begon te toeren ter ondersteuning van het album. De optredens bleken echter vermoeiend voor de muzikanten, dus namen de jongens een sabbatical.
In 1990 kwamen de muzikanten weer bij elkaar om hun zevende album op te nemen, Out of Time, dat in het voorjaar van 1991 uitkwam.
In het najaar van 1992 verscheen een nieuw somber meditatief album Automatic for the People. Hoewel de band beloofde een rockalbum op te nemen, was de plaat traag en stil. Veel van de nummers bevatten strijkersarrangementen van Led Zeppelin-bassist Paul Jones.
Keer terug naar rock
Zoals beloofd keerden de muzikanten terug naar de rockmuziek met het album Monster (1994). De plaat was enorm populair en stond bovenaan alle mogelijke hitlijsten in de VS en Groot-Brittannië.
De band ging weer op tournee, maar Bill Berry kreeg twee maanden later een hersenaneurysma. De tournee werd opgeschort, Berry onderging een operatie en binnen een maand stond hij weer op de been.
Het aneurysma van Berry was echter nog maar het begin van de problemen. Mills moest een buikoperatie ondergaan. In juli van dat jaar liet hij een darmtumor verwijderen. Een maand later onderging Stipe een spoedoperatie aan een hernia.
Ondanks alle problemen was de tour een enorm financieel succes. De groep heeft het grootste deel van het nieuwe album opgenomen.
Het album New Adventures in Hi-Fi werd uitgebracht in september 1996. Kort voordat bekend werd gemaakt dat de band een contract had getekend met Warner Bros. voor een recordbedrag van $ 80 miljoen.
In het licht van zo'n groot aantal was de commerciële "mislukking" van New Adventures in Hi-Fi ironisch.
Berry's vertrek en voortgezet werk
In oktober 1997 schokten de muzikanten de "fans" en de media - ze kondigden aan dat Berry de groep zou verlaten. Volgens hem wilde hij met pensioen gaan en zich op zijn boerderij vestigen.
Het album Reveal (2001) markeerde een terugkeer naar hun klassieke geluid. In 2005 vond de wereldtournee van de groep plaats. REM werd in 2007 opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. Ze begon meteen te werken aan haar volgende album, Accelerate, dat in 2008 uitkwam.
De band tekende bij het Concord Bicycle-label om hun platen in 2015 te distribueren. De eerste resultaten van deze samenwerking verschenen in 2016, toen in november de 25e jubileumeditie van Out of Time verscheen.
