Weinig rockmuzikanten zijn zo beroemd en invloedrijk geweest als Neil Young. Sinds hij in 1968 de Buffalo Springfield-band verliet om aan een solocarrière te beginnen, heeft Young alleen maar naar zijn muze geluisterd. En de muze vertelde hem verschillende dingen. Zelden gebruikte Young hetzelfde genre op twee verschillende albums.
Het enige dat laag bleef, was de kwaliteit van zijn muziek, meesterlijk gitaarspel en de emotionele rijkdom van de liedjes.
De artiest had twee dominante muziekstijlen: zachte folk en countryrock (wat het duidelijkst te horen is in het werk van Young in de jaren zeventig). Met hetzelfde succes kon Young zich echter verdiepen in de blues, en in elektronica, en zelfs in rockabilly.
Ondanks zijn enorme scala aan geluiden en invloeden bleef Young zich ontwikkelen, nieuwe liedjes schrijven en nieuwe muziek ontdekken. De muzikant daagt al meer dan 50 jaar nieuwe muziekstijlen uit. Jonge muzikanten dwingen in zijn voetsporen te treden.
Het begin van het creatieve pad van Neil Young
Neil Young werd geboren op 12 november 1945 in Toronto, Canada. Nadat zijn ouders waren gescheiden, verhuisde hij met zijn moeder naar Winnipeg. De vader van de muzikant was sportjournalist.
Young begon met het spelen van muziek terwijl hij nog op de middelbare school zat. Hij speelde niet alleen garagerock in bands als de Squires, maar speelde ook in lokale clubs en coffeeshops. Zo ontmoette hij Stephen Stills en Johnny Mitchell.
In 1966 trad de muzikant toe tot de Mynah Birds. Het bevatte ook bassist Bruce Palmer en Rick James. De groep vond echter geen succes. Daarom reed een gefrustreerde Young met zijn Pontiac naar Los Angeles, met Palmer als ondersteuning.
Kort nadat de jongens in Los Angeles aankwamen, ontmoetten ze Stills en vormden ze hun eigen band, Buffalo Springfield. De band werd al snel een van de leiders van de Californische folkrockscene.
Ondanks het succes van Buffalo Springfield had de band last van spanningen tussen de leden. Young probeerde verschillende keren de groep te verlaten voordat hij uiteindelijk de band verliet.
Eerste gedachten over de solocarrière van Neil Young
Op dat moment dacht Neil Young serieus na over een solocarrière en huurde Elliot Roberts in als zijn manager. Ze werden al snel getekend bij Reprise Records, waar Young begin 1969 zijn debuutalbum uitbracht.
Tegen de tijd dat het album uitkwam, was Young al begonnen met spelen met de lokale band The Rockets. Het bevatte gitarist Danny Witten, bassist Billy Talbot en drummer Ralph Molina.
Young stelde voor om de band om te dopen tot Crazy Horse. Hij vroeg de muzikanten om hem te ondersteunen bij de opname van het tweede album Everybody Knows This Is Nowhere. Opgenomen in slechts twee weken, kreeg de schijf al snel de "gouden" status.
Nadat de opname was voltooid, voegde Young zich bij Stills en de band op hun voorjaarsalbum Déjà Vu (1970). Ondanks deze samenwerking bleef Young echter een soloartiest.
In augustus 1970 bracht hij een soloalbum uit, After the Gold Rush. Het album, samen met de bijbehorende single Only Love Can Break Your Heart, maakte van Neil Young een soloster en zijn populariteit nam alleen maar toe.
Crosby, Stills, Nash & Young
Hoewel het collectief Crosby, Stills, Nash & Young zeer succesvol was, konden de muzikanten niet gestaag werken en stopten ze in het voorjaar van 1971 met samenwerken.
Het jaar daarop bracht Young zijn eerste album uit, dat bovenaan de hitlijsten stond. Het Harvest-album bevatte ook de eerste en enige single Heart of Gold. In plaats van zijn succes te accepteren, besloot de muzikant het te negeren en bracht onverwachts de film Journey into the Past uit. Zowel de film als de soundtrack kregen lovende recensies, net als het live-album Time Fades Away uit 1973 met The Stray Gators.
Zowel "Journey into the Past" als "Time Fades Away" gaven aan dat Young een donkere periode in zijn leven was ingegaan, maar deze werken waren slechts het topje van de ijsberg.
Na de dood van Danny Witten, een voormalige collega, nam Neil Young in 1972 een duister album op genaamd Tonight's the Night. Op dat moment veranderde de muzikant echter van gedachten over het uitbrengen van de plaat. In plaats daarvan bracht hij On the Beach uit. Toch hoorden fans Tonight's the Night in 1975.
Op dat moment had Young zijn depressie al overwonnen en keerde hij terug naar een normaal leven.
Neil Young komt weer in actie
In 1979 werd het album Live Rust uitgebracht en een live opname van Rust Never Sleeps. Het album herstelde Young in zijn oude glorie. Ondanks dit succes besloot de muzikant echter een gokje te wagen. Al in 1981 kwam het heavy rockalbum Re*Ac*tor uit, dat negatieve recensies kreeg. Na de release verliet Young het Reprise-label en begon samen te werken met het start-upbedrijf Geffen Records. Hier werd hem veel geld en vrijheid van creativiteit beloofd.
Gebruikmakend van zijn positie nam Neil Young in december 1982 het elektronische album Trans op. Zijn stem werd opgenomen met behulp van een computervocoder, wat niet op prijs werd gesteld door critici. Het werk kreeg negatieve recensies en verbijstering van de "fans".
Gedurende het decennium bracht Young drie albums uit die stilistische experimenten waren. In 1985 bracht hij de serie Old Ways uit, het jaar daarop gevolgd door een nieuw werk, Landing on Water.
Ook keerde de muzikant terug naar zijn oude platenmaatschappij Reprise. Zijn eerste album na zijn terugkeer was This Note for You.
Aan het einde van het jaar nam hij een reüniealbum op met de Crosby, Stills & Nash-band genaamd American Dream, dat negatieve recensies kreeg.
Het nieuwe succes van Neil Young
Het American Dream-album bleek een "mislukking" te zijn, en niemand hoopte zelfs maar op verder succes. In 1989 kwam echter het album Freedom uit. Hij vond commercieel succes in bijna alle uithoeken van de wereld.
Rond dezelfde tijd dat het album uitkwam, werd Young een populaire artiest in indierockkringen. In 1989 was hij te zien op een eerbetoonalbum genaamd The Bridge. Het jaar daarop herenigde Young zich met Crazy Horse voor Ragged Glory. Dit album werd het toppunt van de creativiteit van de muzikanten en kreeg de afgelopen 20 jaar lovende kritieken.
Om op tournee te gaan ter ondersteuning van het album, huurde Young de band Sonic Youth in. Zo werd ze beroemd in rockkringen.
Het was na het begin van de tour dat Neil Young gepositioneerd begon te worden als de voorloper van alternatieve rock en grunge. Maar al snel liet de muzikant het idee varen om hardrock uit te voeren. Young bracht Harvest Moon uit in 1992. Het werd een directe voortzetting van zijn "doorbraak"-hit in 1972.
Het jaar daarop bracht de muzikant het album Sleeps with Angels uit, dat in kleine kring werd geprezen als een meesterwerk. Na de release begon Young te spelen met Pearl Jam. Begin 1995 een album opnemen met deze groep in Seattle. De resulterende opname van Mirror Ball kreeg positieve recensies. Maar qua verkoop bleek alles veel betreurenswaardiger te zijn.
Begin jaren negentig
In het voorjaar van 2000 volgde een nieuw soloalbum, Silver & Gold. In december werd een dvd uitgebracht genaamd Red Rocks Live, waarop 12 nummers stonden.
Het volgende werk van Young was misschien wel zijn meest ambitieuze en conceptuele album over het leven in een klein stadje genaamd Greendale.
Begin 2005 werd bij Young een mogelijk fataal hersenaneurysma vastgesteld. De behandeling had echter geen invloed op het creatieve pad van de muzikant, aangezien hij doorging met het opnemen van muziek.
In hetzelfde jaar verscheen de controversiële verzameling protestsongs Living with War.
Young zette zijn golf van activiteit pas voort in 2017 met de release van Children of Destiny. Eveneens in 2018 bracht Young twee schijven uit met archiefopnamen.
In mei 2018 onthulde Young dat hij met Crazy Horse een aantal shows in Californië zou spelen. De concerten bleken slechts een “opwarmertje” voor de opnames van het Colorado-album in 2019.
