Dalida (echte naam Yolanda Gigliotti) werd geboren op 17 januari 1933 in Caïro, in een Italiaanse immigrantenfamilie in Egypte. Ze was het enige meisje in het gezin, waar nog twee zonen waren. Vader (Pietro) is operaviolist en moeder (Giuseppina). Ze zorgde voor het huishouden, gelegen in de regio Chubra, waar Arabieren en westerlingen samenwoonden.
Toen Yolanda 4 jaar oud was, onderging ze een tweede oogheelkundige ingreep. Ze werd gediagnosticeerd met een infectie in haar ogen toen ze nog maar 10 maanden oud was. Bezorgd over deze problemen, beschouwde ze zichzelf lange tijd als een "lelijk eendje". Omdat ze lange tijd een bril moest dragen. Op 13-jarige leeftijd gooide ze ze uit het raam en zag dat alles om haar heen volledig wazig was.
Dalida's jeugd en jeugd waren niet anders dan de rest van het lot van immigrantenkinderen. Ze ging naar een katholieke school georganiseerd door de nonnen, ging uit met haar vrienden. Ze nam ook deel aan theatervoorstellingen op school, waar ze enig succes boekte.
Als tiener begon Dalida te werken als secretaresse. Ze werd opnieuw onderworpen aan oogheelkundige interventie. En tegelijkertijd besefte het meisje dat de mening van mensen over haar veel was veranderd. Nu zag ze eruit als een echte vrouw. In 1951 deed ze mee aan een schoonheidswedstrijd. Na de publicatie van foto's in zwemkleding deed zich een schandaal voor in de familie. Het tweede beroep dat Yolanda onder de knie had, was "Model".
Dalida: Miss Egypte 1954
In 1954 deed ze mee aan de Miss Egypt-verkiezing en won ze de eerste prijs. Dalida begon met acteren in films in Caïro, Hollywood. Ze werd opgemerkt door de Franse regisseur Marc de Gastine. Ondanks de onwil van haar familie, vloog ze naar de hoofdstad van Frankrijk. Hier veranderde Yolanda in Delilah.
Sterker nog, ze was alleen in een grote koude stad. Het meisje was verplicht zichzelf van de meest noodzakelijke middelen te voorzien. Het waren moeilijke tijden. Ze begon met het nemen van zanglessen. Haar leraar was hardhandig, maar de lessen waren effectief en leverden snel resultaat op. Hij stuurde haar naar een auditie bij een cabaret op de Champs Elysees.
Dalida zette haar eerste stappen als zangeres. Ze imiteerde geen Frans accent en sprak de 'r'-klank niet op haar eigen manier uit. Dit had geen invloed op haar professionaliteit en talent. Ze werd vervolgens ingehuurd door de Villa d'Este, een prestigieuze prestatieclub.
Bruno Cockatrice, die de oude bioscoop Olympia in Parijs kocht, presenteerde de show Numbers One Of Tomorrow op Europa 1-radio. Ze huurde Lucien Moriss (de artistiek directeur van het radiostation) en Eddie Barclay (de uitgever van muziekplaten) in.
Ze waren vastbesloten om op zoek te gaan naar een "parel" waarmee ze hun eigen bedrijf konden starten. Dalida is precies het soort artiest dat ze nodig hebben.
juffrouw Bambino
Dalida nam haar eerste single op bij Barclay (op advies van Lucien Moriss) in 1955. Het was zelfs met de single Bambino dat Dalida succesvol werd. De nieuwe single werd gedraaid op Europa 1 radiostation van Lucien Morisse.
1956 was een succesvol jaar voor Dalida. Haar eerste stappen zette ze in Olympia (USA) in het programma van Charles Aznavour. Dalida heeft ook geposeerd voor tijdschriftomslagen. Op 17 september 1957 ontving ze een "gouden" plaat voor de 300ste verkochte Bambino.
Met Kerstmis 1957 nam Dalida een nummer op dat haar tweede Gondelier-hit was. In 1958 ontving ze een Oscar (Monte Carlo Radio). Het jaar daarop begon de zanger aan een tournee door Italië, die zeer succesvol was. Al snel verspreidde het zich over heel Europa.
Dalida's triomfantelijke terugkeer naar Caïro
Na een start in de Verenigde Staten keerde ze triomfantelijk terug naar Caïro (thuisstad). Hier werd Dalida hartelijk ontvangen. De pers noemde haar 'de stem van de eeuw'.
Toen ze terugkeerde naar Frankrijk, sloot ze zich aan bij Lucien Morisse in Parijs, die succesvol bleef. De relatie die ze buiten het professionele leven onderhielden, is moeilijk te doorgronden. Omdat ze in de loop van de tijd zijn veranderd. Op 8 april 1961 trouwden ze in Parijs.
Het meisje bracht haar familie naar de Franse hoofdstad. En ging toen direct na de bruiloft op tournee. Toen ontmoette ze Jean Sobieski in Cannes en werd verliefd op hem. Er ontstond onenigheid tussen haar en Lucien Moriss. Ondanks zijn artistieke schuld aan haar, wilde ze zijn vrijheid herstellen, wat moeilijk te accepteren was voor een nieuwe verloofde.
Ondanks haar nieuwe passie vergat Dalida haar carrière niet. In december 1961 ging ze voor het eerst naar Olympia. Toen begon de zangeres aan de tour, bezocht Hong Kong en Vietnam, waar ze het idool van de jeugd was.
Het leven van Dalida in Montmartre
In de zomer van 1962 zong Dalida het nummer Petit Gonzalez en was succesvol. Met dit vrolijke en snelle nummer wist ze een jong publiek te boeien. In die tijd kocht ze het beroemde huis in Montmartre. Het huis, dat eruitziet als een kasteel van een slapende schoonheid, bevindt zich in een van de beroemdste wijken van Parijs. Daar bleef ze de rest van haar leven.
Na haar scheiding van Lucien Morisse en verhuizing naar een nieuw huis, was Dalida niet meer bij Jean. In augustus 1964 werd ze blond. Het veranderen van kleuren lijkt misschien triviaal. Maar het weerspiegelde haar psychologische verandering.
Op 3 september verzamelde ze vol vertrouwen de hal van Olympia. Dalida is de favoriete zangeres van de Fransen, ze heeft altijd in het middelpunt van het Europese toneel gestaan.
Maar toch droomde de vrouw van een huwelijk en er was geen enkele aanvrager. Eind 1966 had de jongere broer van de zangeres (Bruno) de leiding over de carrière van haar zus. Rosie (neef) werd de secretaresse van de zanger.
Ciao Amore
In oktober 1966 introduceerde de Italiaanse platenmaatschappij RCA Dalida bij de getalenteerde jonge componist Luigi Tenko. Deze jonge man maakte een sterke indruk op Dalida. Luigi dacht erover om een liedje te schrijven. De zanger en componist hebben elkaar lang ontmoet. En tussen hen was er een echte passie.
Ze besloten zich in Sanremo te presenteren op een galafestival in januari 1967 met het nummer Ciao Amore. De sociale druk was groot omdat Dalida de ster van Italië is en Luigi Tenco een jonge rookie is. Ze hebben hun familieleden aangekondigd dat hun huwelijk gepland staat voor april.
Helaas veranderde een avond in een tragedie. Luigi Tenko, gestoord en onder invloed van alcohol en kalmerende middelen, hekelde de juryleden en het festival. Luigi pleegde zelfmoord in een hotelkamer. Delilah werd vrijwel vernietigd. Een paar maanden later probeerde ze uit wanhoop zelfmoord te plegen met barbituraten.
Dalida Madonna
Deze ongelukkige episode luidde een nieuwe fase in Dalida's carrière in. Ze was teruggetrokken en nors, op zoek naar rust, maar nam het heft in eigen handen. In de zomer, nadat ze een beetje hersteld was van het verlies, begon ze opnieuw met een reeks concerten. De toewijding van het publiek was enorm voor "Sint Dalida", zoals ze in de pers werd genoemd.
Ze las veel, was dol op filosofie, was geïnteresseerd in Freud en studeerde yoga. Verheffing van de ziel was de enige reden voor leven. Maar haar carrière ging door. Ze keerde terug naar Italië om deel te nemen aan de beroemde tv-show en op 5 oktober keerde ze terug naar het podium van de Olympia Hall. In het voorjaar van 1968 ging ze op tournee in het buitenland. In Italië ontving ze de hoofdprijs Canzonissima.
Dalida maakte verschillende reizen naar India om de leer van de wijzen te volgen. Tegelijkertijd begon ze psychoanalyse te studeren volgens de methode van Jung. Dit alles vervreemdde haar van liedjes en muziek. Maar in augustus 1970, terwijl ze op tournee was met Jacques Dutronc, werd ze populair met het nummer Darladiladada. In het najaar ontmoette ze Leo Ferre tijdens een tv-programma.
Bij haar terugkeer naar Parijs nam ze Avec Le Temps op. Bruno Cockatrix (eigenaar van Olympia) geloofde niet in het succes van het nieuwe repertoire.
Duet met Alain Delon
In 1972 nam Dalida een duet op met vriend Alain Delon Paroles, Paroles (een bewerking van een Italiaans lied). Het nummer werd begin 1973 uitgebracht. In slechts een paar weken tijd werd het een nummer 1-hit in Frankrijk en Japan, waar de acteur een ster was.
Pascal Sevran (een jonge songwriter) bood de zangeres in 1973 een lied aan, dat ze met tegenzin accepteerde. Aan het einde van het jaar nam ze Il Venait D'avoir 18 ans op. Het nummer bereikte nummer 1 in negen landen, waaronder Duitsland, waar het 3,5 miljoen exemplaren verkocht.
Op 15 januari 1974 keerde Dalida terug naar het podium en presenteerde Gigi L'Amoroso aan het einde van de tour. Het duurde 7 minuten, het omvatte zowel zang als een gewone stem, evenals koorzang. Dit meesterwerk blijft een wereldwijd succes voor Dalida, #1 in 12 landen.
Daarna ging de zanger op een grote tournee door Japan. Eind 1974 vertrok ze naar Quebec. Ze keerde daar een paar maanden later terug voordat ze naar Duitsland vertrok. In februari 1975 ontving Dalida de Franse taalacademieprijs. Vervolgens nam ze een coverversie op van J'attendrai (Rina Ketty). Ze had het al gehoord in Egypte in 1938.
1978: Salma Ya Salama
In Arabische landen werd Dalida als kunstenaar zeer gewaardeerd. Dankzij haar terugkeer naar Egypte in de jaren zeventig, een reis naar Libanon, kwam de zangeres op het idee om in het Arabisch te gaan zingen. In 1970 zong Dalida een lied uit de Egyptische folklore Salma Ya Salama. Het succes was duizelingwekkend.
Datzelfde jaar veranderde Dalida van platenlabel. Ze verliet Sonopress en tekende bij Carrère.
Amerikanen hielden van zulke artiesten. Ze namen contact met haar op voor een show in New York. Dalida presenteerde een nieuw nummer waar het publiek meteen verliefd op werd Lambeth Walk (verhaal uit de jaren 1920). Na dit optreden genoot Dalida van haar Amerikaanse succes.
Terugkerend naar Frankrijk, vervolgde ze haar muzikale carrière. In de zomer van 1979 kwam haar nieuwe nummer Monday Tuesday uit. In juni keerde ze terug naar Egypte. Dit is de eerste keer dat ze in het Egyptisch zong. Ze bracht ook een tweede werk in de Arabische taal uit, Helwa Ya Baladi, dat hetzelfde succes had als het vorige nummer.
1980: Amerikaanse show in Parijs
De jaren tachtig begonnen met vuurwerk in de carrière van de zanger. Dalida trad op in het Palais des Sports in Parijs voor een show in Amerikaanse stijl met 1980 kostuumwisselingen in strass-steentjes, veren. De ster werd omringd door 12 dansers en 11 muzikanten. Voor deze grandioze show (meer dan 13 uur) werd een speciale choreografie in Broadway-stijl bedacht. Kaarten voor 2 optredens waren in een mum van tijd uitverkocht.
In april 1983 keerde ze terug naar de studio en nam een nieuw album op. En er stonden nummers op van Die on Stage en Lucas.
In 1984 toerde ze op verzoek van haar fans, die vonden dat optredens te zeldzaam waren. Daarna reisde ze naar Saoedi-Arabië voor een reeks soloconcerten.
1986: "Le sixieme jour"
In 1986 nam Dalida's carrière een onverwachte wending. Hoewel ze al in films had gespeeld, kreeg ze pas een belangrijke rol aangeboden toen Yusef Chahin (Egyptische regisseur) besloot dat Dalida de vertaler van de film zou zijn. Het was zijn nieuwe film, een bewerking van Andre Chedids roman The Sixth Day. De zanger speelde de rol van een jonge grootmoeder. Deze baan is belangrijk voor haar. Bovendien begon de zangcarrière moe te worden. De behoefte om te zingen is bijna verdwenen. Filmcritici waren ingenomen met de release van de film. Dit versterkte Dalida's overtuiging dat dingen konden en moesten veranderen.
Er is echter niets veranderd in zijn persoonlijke leven. Ze had een geheime affaire met een dokter die heel slecht afliep. Delilah was depressief en probeerde haar normale leven voort te zetten. Maar de zanger kon het morele leed niet verdragen en pleegde op 3 mei 1987 zelfmoord. De afscheidsceremonie vond plaats op 7 mei in de kerk van St. Maria Magdalena in Parijs. Dalida werd vervolgens begraven op de begraafplaats van Montmartre.
Een plaats in Montmartre is naar haar vernoemd. Dalida's broer en producer (Orlando) bracht een plaat uit met de liedjes van de zangeres. Zo ondersteunen we de passie van "fans" over de hele wereld.
In 2017 werd de film Dalida (over het leven van een diva) geregisseerd door Lisa Azuelos uitgebracht in Frankrijk.
