Arno Hinchens werd geboren op 21 mei 1949 in Vlaams België, in Oostende.
Zijn moeder is een rock-'n-roll-liefhebber, zijn vader is piloot en monteur in de luchtvaart, hij hield van politiek en Amerikaanse literatuur. Arno nam de hobby's van zijn ouders echter niet over, want hij werd mede opgevoed door zijn oma en tante.
In de jaren zestig reisde Arno naar Azië en verbleef enige tijd in Kathmandu. Ook was zijn zang te horen in Saint-Tropez, op de Griekse eilanden en in Amsterdam.
Arno verscheen voor het eerst op het podium tijdens het zomerfestival in Oostende in 1969. Daarna begon hij op te treden met de Freckle Face-band (van 1972 tot 1975), waar hij ook mondharmonica speelde. Na het eerste en enige album van de groep verliet Arno de band.
De muzikant gaf de voorkeur aan niet langer een groep, maar een duet met Paul Decouter genaamd Tjens Couter. Net als bij de Freckle Face-groep omvatte het repertoire voornamelijk ritme- en bluescomposities.
TC Matic Groep
In 1977 vormden Arnaud en Decouter de band TC Bland met Ferré Baelen en Rudy Cluet. Het team verwierf relatieve bekendheid en reisde door heel Europa.
In 1980 kwam Serge Feis bij de groep en werd de naam veranderd in TC Matic.
De muzikanten werden vernieuwers in de Europese rock van die tijd. Decooter verliet al snel de groep en werd vervangen door Jean-Marie Aerts. De laatste werd een goede vriend van Arno.
Europa is altijd blij geweest om muzikanten te zien. TC Matic trad op in Scandinavië, Engeland, Frankrijk, België, Nederland en Duitsland.
In de zomer van 1981 kwam het eerste titelloze album uit.
Daarna namen ze nog een aantal albums op het EMI-label op, waaronder L'Apache in 1982. Sommige nummers, zoals Elle Adore Le Noir of Putain Putain, zijn nog steeds mainstream-composities van die tijd.
Arno lanceerde al snel een solocarrière en bracht in 1986 zijn eerste album uit. Het werk is opgenomen met enkele collega's van TC Matic en volledig geproduceerd door Arno. Meestal zong Arno liedjes in het Engels.
Van de Franse liedjes alleen Qu'est-ce que c'est? ("Wat is dit?"). Qu'est-ce que c'est? - de enige woorden die in de tekst staan, herhaalde Arno 40 keer in een paar minuten van het lied.
Solo carrière
Door de jaren dat hij in verschillende bands heeft gewerkt, heeft Arno een stevige reputatie opgebouwd in de muziekscene. Zijn talent als artiest werd al algemeen erkend.
Wat betreft zijn enigszins wilde en excentrieke persoonlijkheid, is hij een van de beroemdste artiesten in de rockscene. Daarom ondervond Arno op zijn nieuwe solo-pad geen noemenswaardige problemen en ontwikkelde hij zich steeds meer.
In 1988 bracht hij zijn tweede album Charlatan uit. Arno's liedjes werden nog steeds voornamelijk in het Engels uitgevoerd. Ook nam hij Le Bon Dieu op - een coverversie van de bekendste Belgische zanger Jacques Brel.
Twee jaar later, na enige tijd in Parijs te hebben gewoond, bracht hij het album Ratata uit. De meest memorabele compositie was Lonesome Zorro - een bedwelmende melodie gecombineerd met de stem van koorzanger Beverly Brown.
In 1991 werkte Arnault mee aan het album Tout Meise Gual van zijn kompaan Marie-Laure Béraud.
Ondanks zijn solocarrière werkte Arno toch periodiek met verschillende bands. Hij creëerde de groep Charles Et Les Lulus en gebruikte zijn middelste naam Charles als naam.
Arno omringde zich met ervaren muzikanten en nam in 1991 een gelijknamig album op.
1994: Arno et les Subrovnicks
Na de groep Charles Et Les Lulus in 1994 richtte Arno een nieuwe groep op, die hij Arno Et Les Subrovnicks noemde. Hij werkte samen met collega's van eerdere bands, waaronder Charles Et Les Lulus en TC Matic.
Eveneens in 1994 schreef Arno de muziek voor de film Nobody Loves Me (Personne Ne M'aime) van de Française Marion Vernou. De filmwereld is hem niet vreemd, in 1978 schreef hij in België al muziek voor de film "Concert van één persoon".
Na meer dan 20 jaar van een overwegend Engelstalige carrière bracht Arno in 1995 zijn eerste album volledig in het Frans uit.
Samen met Jean-Marie Aerts werden 13 composities geschreven. Het album combineerde actief genres: van tango tot jazz en blues, waaraan Arno's stem altijd een bijzondere charme geeft.
Op 13 december was Arno in Parijs, vanwaar hij aan de tour begon, door Frankrijk, Zwitserland en de Verenigde Staten.
Het jaar daarop speelde Arno in films. Hij speelde badmeester in de film "Cosmos Camping" van de Belg Jan Bukkoy. Al snel kwam het live-album Arno En Concert (À La Française) uit, waarop de beste momenten van zijn tournee stonden.
In 1997 werd ook een Engelstalig album uitgebracht, alleen bedoeld voor de Amerikaanse markt.
Nieuw team - nieuwe stijl
Van Charles Et Les Lulus ging Arnaud verder naar Charles and the White Trash Blues. Dit gebeurde in 1998. De muziek van de nieuwe band werd gedomineerd door een stijl die tussen rock en blues in zat.
Nu voerde Arno meer coverversies uit, die een integraal onderdeel van zijn werk zijn geworden.
Eind augustus 1999 verscheen een nieuw album, A Poil Commercial, opgenomen in bluesrockstijl, deze schijf benadrukt opnieuw de stem van een zachtaardige en aantrekkelijke zanger. In 170 vond een tour van 2000 shows plaats.
Op 26 februari 2002 keerde Arno terug met een album dat een combinatie was van de twee beginjaren van de zanger - rock en liefde.
De Charles Ernest-cd bevatte nog 15 akoestische nummers, waaronder een duet met Jane Birkin (Elisa) en een coverversie van Mother's Little Helper van de Rolling Stones. Hij begon al snel aan de tour en bezocht op 8 maart de concertzaal Olympia in Parijs.
2004: Frans Bazaar-album
In mei 2004 bracht Arno zijn tweede album uit, geschreven in het Frans. French Bazaar werd in 2005 bekroond met de Victoire de la Musique voor "Beste poprockalbum van het jaar".
Arno vertrok op 23 september 2004 op de Arno Solo Tour en trad op tot 23 mei 2006. Montreal, Quebec, New York, Washington, Moskou, Beiroet, Hanoi - Arno reisde bijna 1,5 jaar de wereld rond.
Van tijd tot tijd nam hij pauzes waardoor hij met verschillende teams kon samenwerken. Hij nam met name deel aan de opname van Nino Ferrers inwijdingsalbum Ondirait Nino.
2007: album Jus de Box
Arno's schijf heette Jus de Box, "omdat het als een jukebox is in de zin dat elk nummer anders is dan het volgende", legde de zanger uit.
Frans, Vlaams, Engels en Oostende (Arno's moedertaal) - op dit album met 14 nummers stond meertaligheid centraal.
In maart 2008 speelde Arno in de Franse film I Always Dreamed of Being a Gangster van Samuel Benchetrit. Hier speelde Arno zichzelf samen met Alain Baschung. Alle scènes zijn pure improvisatie.
Een paar weken later nam Arnaud het nummer Ersatz op als duet met Julien Doré voor zijn eerste album. Julien zelf werd beroemd dankzij het televisieprogramma La Nouvelle Star.
2008: Covers Cocktail-album
Op 28 april keerde Arno terug naar zijn projecten met de release van het album Covers Cocktail. De hoes van het album is voor 100% gemaakt door de zanger zelf, die vastbesloten was om hulde te brengen aan zijn vrienden.
Sinds april toert de Vlaamse zanger door Luxemburg, België en Frankrijk, voornamelijk op festivals, om zijn nieuwste creatie voor te stellen.
2010: Brussels album
De Franstalige bluesman keerde in maart 2010 terug met een nieuw album Brussld. De schijf handelt over het kosmopolitisme van Brussel, de stad waar hij 35 jaar woonde.
Zo horen we teksten in het Vlaams, Frans, Engels, Arabisch. Arno speelt sinds het voorjaar van 2010 nummers van het album. Hij trad op 1 juni op in het Casino de Paris, 18 juni in Londen en opnieuw in Parijs op 8 november.
Datzelfde jaar liet de Europese bluesman zien dat hij nog steeds in de game zat toen hij een remix uitbracht van zijn hit Putain, Putain van Stromae. Tijdens de Victoires de la Musique-awards in 2012 stonden de twee muzikanten nog een aantal keer op hetzelfde podium.
2012: Future Vintage-album
Arno is terug met een rockplaat - donker en ruig. Voor dit 12e studioalbum werkte Arno samen met de legendarische producer John Parish.
De naam Future Vintage verwijst ironisch genoeg naar de obsessie van onze tijd met dingen uit het verleden. In verschillende interviews hekelde Arno het conservatisme van de rock-'n-rollwereld.
2016: album Menselijke incognito
Halverwege tussen blues en romantische rock, concentreerde I'm Just an Old Motherfucker ("I'm just an old motherfucker"), het openingsnummer van dit album, al Arno's werk op zichzelf. Hier hoor je niet alleen de zang, maar ook de wanhopige humor van de Belg.
